البته چراغ معرفت به حضرت حق بايد در باطن روشن شود كه روح به مقصد خود توجه كند و به فرموده اميرالمؤمنين عليه السلام: «1» با تغذيه عبادت، حركت به سوى مقام قرب را شروع كند و با حفظ تعادل در ارضاى تمايلات بدن، به وسيله روح به جانب خدا كشيده شود. اگر اين تمايلات از تعادل در بيايند و بى مهار شوند، به صورت زنجيرهاى سنگين، بدن را به عالم طبيعت مى بندند و خط عبادت و بندگىِ انسان را كور مى كنند، بدن از روح جدا مى شود و روح در غربت بدن اسير مى شود و نمى تواند بدن را به جانب خدا حركت دهد.
من در اين زمينه چند آيه بيان كنم كه در ضمن بدانيد اين لطايف را از قرآن كريم گرفته ام. خدا در سوره مباركه اعراف مى فرمايد:
«وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ»
اگر آن شخص لياقت نشان مى داد، يعنى به دنبال معرفت نسبت به حضرت حق مى رفت- كه مى توانست برود- و روح را در عبادت قرار مى داد، تمايلات بدنى را نيز در حدّ متعادل نگه مى داشت كه بدن سبك وزن باشد، روح بتواند او را با خود به معراج قرب پروردگار ببرد، «لَرَفَعْناهُ» خودم او را كمك مى دادم تا به قرب من برسد.
منبع : پایگاه عرفان
