رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
من شخصاً از خدا چند حاجت خواستم، يكى از آنها اين بود كه گفتم: محبوب من! تو به من خيلى علاقه دارى، مرا خيلى دوست دارى، خواسته مرا رد نمى كنى، خواسته ام اين است كه در قيامت، حساب امتم را به خودم واگذار كن. «3» يعنى من از جانب تو وكيل باشم كه به حساب آنها رسيدگى كنم. امت پيغمبر صلى الله عليه و آله يعنى شما. نه هر بى سر و پاى متكبّر و مخالفى. ما گناه كرده ايم، اما نه به عنوان مخالفت، بلكه فراموش كرده ايم، غفلت داشتيم، مريض و جاهل بوديم، آن وقت كه گناه مى كرديم، نمى خواستيم تو را ناراحت كنيم.
پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: در اين حاجت خود مصرّ بودم، خدا هم جواب مرا داد، فرمود: حبيب من! تو پيامبر رحمتى، حق دارى اين حاجت را بخواهى؛ چون به امت خود خيلى مهربان هستى و آنان را دوست دارى:
«وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ»
منبع : پایگاه عرفان
