اين روايت را علماى اهل سنت نقل كرده اند، در خيلى از كتابهاى آنان هست و راوى آنها نيز ابن عباس است. عجيب است كه اهل تسنن به ابن عباس اعتماد دارند، مى گويند: هر چه ابن عباس گفته باشد، روى چشم ما است و به آن فتوا هم مى دهيم.
ابن عباس مى گويد: سال شصت و يك هجرى در طواف كعبه بودم، البته حج هنوز شروع نشده بود و مردم براى عمره طواف مى كردند. صدايى را با دو گوش خودم شنيدم. صاحب صدا را نديدم، در طواف فرياد زد: هر كس مى خواهد دست در دست خدا بگذارد، برود دست در دست حسين بن على عليه السلام بگذارد.
جوانى در زمان حكومت عمر بن خطّاب در مسجد الحرام نزد او آمد، گفت: تو بايد حاكم مملكت باشى و در كنار بيت الله اين چنين سيليى به صورت من بزنند؟
گفت: چه كسى سيلى به صورت تو زد؟ مگر چه كار كردى؟ گفت: چند لحظه به نامحرم نگاه كردم. گفت: كار بدى كردى، در مسجد الحرام و دور كعبه، براى چه به نامحرم نگاه كردى؟
گفت: حال چه كسى زده است كه بايد انتقام تو را از او بگيرم؟ گفت: على بن ابى طالب. گفت: او «عين الله» است، چشم او چشم خدا و دستش نيز «يد الله» است، من با چشم و گوش خدا كارى نمى توانم بكنم. اين تمكّن است.منبع : پایگاه عرفان
