من نمونه اى از ولايت و مكاشفه را ذكر كنم. اما ولايت؛ چند جلسه به خدمت نبيره وجود مبارك حاج ملاهادى سبزوارى قدس سره حكيم و عارف الهى رسيدم. ايشان براى من گفت: هنگامى كه حاجى از سفر حج برمى گشت، به كرمان آمد. به دلايلى سه سال در كرمان ماند. اين سه سال با اين عظمت علمى، استادى و حكمت؛ چون آن وقت كسى ايشان را نمى شناخت و كتاب نيز زياد پخش نمى شد و سفرها كم بود، لذا سه سال در مدرسه طلبه ها به طور ناشناس به خادم مدرسه كمك مى كرد، در اين سه سال نيز حتى يك بار نيز به كسى نگفت من چه كسى هستم.
روزى يكى از چهره هاى معروف كرمان به آن مدرسه آمد تا طلبه ها را براى شام دعوت كند. خادم به حاجى گفت: دربِ حجره ها را بزن و آدرس بده، بگو: براى صرف شام بروند.
آنهايى كه اهل سرّ هستند، اگر آنها را قطعه قطعه كنند، ساكت هستند؛ چون سرّ براى آنان مانند گوهر است، در همان سكوت و صبر است كه دنباله فيض را مى گيرند.
طلبه اى بود كه به سن بالا رسيده بود و ازدواج نكرده بود، وضع مادى خوبى نداشت، در حجره مانده بود و گاهى درس اخلاق مى گفت. حاجى آمد دربِ حجره او را زد، گفت: امشب جايى دعوت داريم، همه مى روند، شما نيز تشريف مى آوريد؟ گفت: نه. اما اگر بيرون رفتى، نانى براى من بگير و بياور.
طلبه ها به ميهمانى رفتند و شام خوردند و برگشتند. حاجى نيز بيرون رفت و برگشت، دير وقت بود. پيرمرد به حاجى گفت: نان خريدى؟ گفت: مرا ببخش.
يادم رفت. گفت: شام خوردى؟ گفت: بله.
ولايت روزى روح است. گفت: آيا سيرى؟ گفت: بله. گفت: پس سير از گرسنه خبر ندارد. من پيرمردم، با يك نان تمام زندگى دنياى من اداره مى شود. بعضى ها با كل دنيا اداره نمى شوند. گفت: چگونه انسان فقير گرسنه را از ياد بردى؟ تو مى دانى درد گرسنگى چيست؟ به حاجى گفت: الان گرسنه شو، ببين درد گرسنگى يعنى چه؟
حاجى ناگهان به شدّت گرسنه شد، به قدرى به او فشار آمد كه هر خوراكيى در حجره بود، خورد، ديد درد گرسنگى برطرف نمى شود، آخر به طرف خوردن حصير زيرپا آمد، دل پيرمرد سوخت. گفت: حال از گرسنگى دربيا. حاجى درآمد.
اين ولايت است؛ يعنى حق تصرف در اشياء.
منبع : پايگاه عرفان
