زراعت و تجارت اهل تعقّل‏

آن گاه پروردگار عالم، در قرآن از اين ها دو تعبير دارد؛ «زارع» و «تاجر». اما تعبير زارع در آيه بيست سوره مباركه شورى است. «مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْأَخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِى حَرْثِهِ» كسى كه بخواهد- چه كسى مى خواهد؟ عاقل، متفكر، خردمند، انديشمند- بكارد و كاشت خود را با خدا معامله كند؛ يعنى براى خدا و لله باشد، در دنيا زندگى مى كند، ولى محصول دايمى مى كارد، چون به قدرى باهوش و با فكر است كه عمر خود را حرام نمى كند، زراعت خود را از بين نمى برد، عمرى در اين دنيا براى خدا زراعت كار و كارگر است.
اگر ازدواج مى كند، براى خداست. «نِسَآؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ»  همسران شما براى شما محل كشت آخرتى است. او زارع است، چون براى خدا ازدواج كرده است. بايد فرزند او مانند حسن، حسين و قمر بنى هاشم باشند.
دانه اى كه اين چنين زارعى بكارد، با آن زمين، بايد چنين محصولى بدهد؛ ابدى، دايمى و هميشگى. نه تنها از طريق خودش، بلكه از خدا، از طريق فرزندان خود نيز فيض بگيرد.
پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايد: مسيح عليه السلام با ياران خود از كنار قبرستانى عبور مى كردند. قدم ها را تند كرد، با حالت دويدن كه ياران نيز به دنبالش دويدند، رد شدند. چند روز بعد آمدند از كنار اين قبرستان عبور كنند، قدم ها را كند كرد. به او گفتند: چرا چند روز قبل با عجله رد شديد و امروز به كندى؟ فرمود: چون چند روز قبل كسى را در عالم برزخ ديدم كه در عذاب است، اما امروز ديدم كه نجاتش دادند. پرسيدم، به من گفتند: ديروز، فرزند اين انسانِ از دنيا رفته را به مدرسه بردند، اولين چيزى كه معلم به او ياد داد «بسم الله الرحمن الرحيم» بود. «1» نفرمود «بسم الله الرحمن الرحيم» كه از قرآن است، نه، در سوره نمل نگاه كنيد، نامه اى كه سليمان به پادشاه يمن نوشت، دارد: «إِنَّهُ مِن سُلَيْمنَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»
ياد، اسم و رسم خدا هميشه بوده است. وقتى معلم به فرزند او «بسم الله الرحمن الرحيم» ياد داد، خداوند فرمود: فرزند او مرا به رحمانيت و رحيميت خواند، من حيا مى كنم كه پدرش را عذاب كنم. معلوم مى شود كه پدرش كافر و اهل خلود در عذاب نبوده است. وقتى در برزخ كسى را با «بسم الله» فرزندش نجات بدهند و اين فيض نجات را به پدر برسانند، فكر كنيد از ناحيه حضرات حسن و حسين و زينب كبرى و قمر بنى هاشم عليهم السلام و امامان معصومى كه از فرندان امام حسين عليه السلام به وجود آمده اند و امام زادگان پاك، به پدر و مادرشان- اميرالمؤمنين و حضرت زهرا عليهما السلام- چه فيضى مى رسد؟
اين كشت و زراعت است: «مَن كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْأَخِرَةِ» اين ها با انديشه اى كه دارند، مى بينند كه جهان مانند مزرعه، خدا مالكِ مزرعه و اين ها مسئول كشت هستند و صاحب مزرعه نيز مسئول خرج و هزينه كردن براى اين مزرعه است. به همين خاطر بعد از اين جمله مى فرمايد:«نَزِدْ لَهُ فِى حَرْثِهِ» كشت و دانه هاى كاشته شده او را خودم رشد مى دهم و اضافه مى كنم.