پاداش چند برابر

وقتى شما عمر خود را برابر با طرح خدا، چه در امور ظاهر و چه در امور باطن هزينه مى كنيد، پروردگار عالم نيز در مقابل هزينه كردن شما، ولو يك لحظه باشد، پاداشى بالاتر از مايه هزينه شده را به شما مرحمت مى كند. ما اصلًا پاداش برابر نداريم. پنجاه سال هزينه مى كنيم و بعد مايه عمر و سرمايه تمام مى شود و مى ميريم، ولى پروردگار عالم وقتى مى خواهد بهره اين سرمايه مصرف شده را به شما بدهد، مى فرمايد:
 «جَنتٌ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهرُ خلِدِينَ فِيهَا»  و به اين پاداش نيز قناعت نمى كند و مى فرمايد:
 «وَرِضْوَ نٌ مّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ»  و در بعضى از آيات نيز مى فرمايد: آن «وَيَزِيدُهُم مّن فَضْلِهِ»
آن اضافه چيست؟ يعنى آن بهشت، به تناسب هر كدام از ما براى ما كافى نيست؟ خدا در قرآن مى فرمايد: نه، كافى نيست، بلكه كم است. همچنين در سوره توبه مى فرمايد:«وَرِضْوَ نٌ مّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ» باز مى فرمايد: كافى نيست. در سوره نور مى فرمايد: «وَ يَزِيدَهُم مّن فَضْلِهِ»  براى اين كه شما اين سرمايه اى كه مطابق طرح من در امر ظاهر و باطن هزينه كرديد، قيمتش بيش از بهشت است.
اگر انسان قرآن را بفهمد، لذت مى برد، كه با خدا و انبيا زندگى كند، چون سند تجارتى كه در اين طرف براى افراد مقرّر شده است، فقط هزينه شدن است. برگشتى ندارد؛ يعنى به تدريج نابود كردن، فنا كردن، از بين بردن، به باد دادن، دود كردن و آتش زدن است، ديگر در آن هيچ چيزى نمى ماند. افراد در حال احتضار كه دنياى بعد را مى بيند، مى بيند كه هفت طبقه جهنم رو به روى او است، هيچ چيزى ديگر نيست؛ شفاعتى رو به روى او نيست:«فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفعَةُ الشفِعِينَ»  هر چه صدا مى زند، جوابى از خدا نمى آيد:«لَا يُكَلّمُهُمُ اللَّهُ»
خدا نگاه محبت آميزى نمى كند: «وَلَا يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيمَةِ» تسويه حساب نيز به آنها نمى دهند. مى گويد: پرونده ات بر روى گردنت بماند، هيچ چيزش را كم و پاك نمى كنم «وَلَا يُزَكّيهِمْ»  كسانى كه خوب زندگى مى كنند، يا قرآن را فهميدند، يا از طريق اين مساجد و مجالس قرآن را مى فهمند و قبول مى كنند و با قرآن زندگى مى كنند، هم دنياى آباد و هم آخرت آبادى دارند. اين ضايع كنندگان عمر، از خدا درخواست عمر دوباره مى كنند و مى گويند: «رَبّ ارْجِعُونِ»
 براى چه؟ فلسفه اش را مى گويد؛ اين ها در آن حال كه همه سرمايه اى كه خودم به آنها دادم و راه كاسبى اين سرمايه را نيز با صد و بيست و چهار هزار پيامبر و صد و چهارده كتاب و دوازده امام به آنها ياد دادم، يا آمدند گوش دادند و قبول نكردند و يا از اصل نيامدند كه گوش بدهند. اين ديگر به خدا ربطى ندارد. پروردگار عالم، حق خودش مى دانست كه بندگانش را راهنمايى كند، تا چند روزى كه در دنيا هستيد، عمر و متعلّقاتش را چگونه هزينه كنيد. چيز ديگرى بر عهده او نيست.
 عذاب، بعد از اتمام حجت
خدا در قرآن مجيد فرموده است: راحت باشيد! كسى را به جهنم نمى برم، مگر اين كه پيام خودم را به او برسانم. چون و چرا نكنيد كه آيا تمام ملت ها پيغمبر داشته اند؟ خدا در قرآن مى فرمايد: «إِن مّنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِيهَا نَذِيرٌ»  اين سند الهى است كه در كره زمين، جمعيتى بى پيغمبر نداشتيم. فرض كنيد كسى متولد شد كه اصلًا صداى هيچ پيغمبرى را نشنيد، حجت به او تمام نيست؟ چرا حجت تمام است. با عقل، نداى فطرت و فرياد وجدان، كسى از زير اين خيمه نمى تواند در برود كه بگويد نشد و نمى شد و نشنيدم و نفهميدم.