طبق نظر اسلام، رفيق آن كسى است كه «بصّرك عيبك». حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام مى فرمايد: اين رفيق به قدرى مى ارزد كه عمر خود را به چهار بخش تقسيم كن:
بخش اول: به دنبال عبادت باش. در روزگار ما كه حوصله ما را كم كرده اند، حداقل به واجبات عمل شود.
بخش دوم: به دنبال پولِ با ويژگيهايى كه بيان شد باش.
بخش سوم: عمر
«لِمُعاشَرَةِ الإخْوانِ وَ الثِّقاتِ الّذين يُعَرّفُونَكُمْ عُيُوبَكُم وَ يُخلِصُونَ لَكُم فِى الباطِنِ.»
سراغ كسانى برويد كه عيب هاى شما را از روى دلسوزى به شما بگويند. عيب شما را پيش ديگران نمى گويند، چون شما را دوست دارند و مشتاق شما هستند. كار آنها نيز براى خداست. بگذار تذكر بدهند. اين دوستان براى انسان خيلى خوب هستند.
بخش چهارم عمر: «لِلَذّاتكم فى غير مُحَرَّم» تفريحاتى كه حرام نباشند، چون تو نيازمند به لذت هستى. دين نمى گويد كه درِ لذّت ها را به روى خودت ببند، بلكه، مى گويد باز كن، اما از حلال.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی