با آن كه در منابع كهن فرزندى به نام قاسم براى امام حسين عليه السلام شناخته شده نيست، برخى وى را در شمار شهيدان كربلا قلمداد كرده گفته اند: سپس قاسم بن الحسين عليه السلام به ميدان آمد و چنين رجز خواند:
ان تَنْكِرونى فَأَنا بنُ حَيْدَرَة ضَرغامُ آجامٍ وَليثَ قَسْوَرَة
عَلَى الاعادى مثلَ ريحٍ صَرْصَرَة أكيلُكم بالسَيف كَيْلِ السَّندرة
اگر مرا نمى شناسيد من فرزند حيدر آن شير بيشه ها هستم.
بر سر دشمنان چون تندباد مرگم، شما را به وسيله شمشير با پيمانه بزرگ مى پيمايم.
وى پس از كشتن بيست تن با ضربه فضل اسدى يا عمرو بن سعد بن مقبل بر فرق يا شانه اش در حالى كه فرياد «يا ابتاه» سرداد به درجه رفيع شهادت نايل آمد. امام حسين عليه السلام همانند باز شكارى بر بالين وى آمد و در حالى كه مى گريست فرمود: روز رستاخيز جدّت پيامبر دادخواه آنان باد! آن گاه بدن قاسم را برداشت و كنار نعش على اكبر عليه السلام و يا ديگر شهدا قرار داد.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
