محبت خاص مؤمنين به خداى تعالى

اولياء خدا، پروردگار خود را از هر چيزى كه لايق به ساحت قدس او نيست منزه مى دارند، چه شريك در اسم و چه شريك در معنا، و چه نقص، و چه عدم.و نيز تسبيح آنان در باره پروردگارشان تنها تسبيح به زبان و صرف گفتن\"سبحان الله\"نيست، بلكه تسبيحشان هم به زبان، هم به عمل و هم به قلب مى باشد، چون تسبيح اگر كمتر از اين و در مرحله اى پايين تر از اين باشد تسبيحى آميخته با شرك است، همچنانكه خداى تعالى فرموده: \"و ما يؤمن اكثرهم بالله الا و هم مشركون\"
و اين اولياء خدا كه خداى تعالى دلهايشان را از پليدى محبت غير خود كه دل را مشغول از ذكر خدا مى سازد پاك ساخته و از محبت خويشتن پر نموده است، اراده نمى كنند مگر خود خدا را، چون خداى تعالى خيرى است كه شرى با آن نيست، آرى\"و الله خير\"
و نيز اولياى خدا با دلهاى مالامال از خير و سلام خود با احدى روبرو نمى شوند مگر بخير و سلام.بله، مگر آنكه طرف مقابل كسى باشد كه خير و سلام را مبدل به شر و ضرر سازد، كه در اين صورت اولياى خدا نيز با شر، با آنان برخورد مى كنند.همانطورى كه قرآن كريم، شفاء قلوب است براى كسانى كه خواهان شفاء از آن باشند و ليكن براى ظالمين ثمره اى جز بيشتر شدن گمراهى ندارد.
و نيز اولياى خدا و دارندگان چنين قلبى طاهر به هيچ چيز و هيچ حادثه اى بر نمى خورند مگر آنكه آن را نعمتى از نعمت هاى خدا يافته، با ديد نعمت به آن مى نگرند، نعمتى كه از صفات جمال خدا و معانى كمال او حكايت دارد و عظمت و جلال او را بيان مى كند، در نتيجه اگر چيزى را توصيف مى كنند بدان جهت است كه آن را يكى از نعمت هاى خدا مى بينند، و جمال خدا در اسماء و صفاتش را در آن چيز مشاهده مى كنند، و در هيچ چيز از پروردگار خود غافل و دستخوش فراموشى نمى شوند قهرا اين توصيفشان از آن چيز توصيف پروردگارشان است، به افعال و صفات جميل و در نتيجه ثنائى است از آنان بر خدا و حمدى است از ايشان براى خدا، چون حمد چيزى جز ثناء به فعل اختيارى جميل نمى باشد.
اين است وضع اولياى خداى تعالى مادام كه در دنيايند، يعنى در دار عمل قرار دارند، و در امروزشان براى فردايشان جد و جهد دارند، و اما بعد از آنكه از اين خانه خارج شده، به لقاء پروردگارشان رسيدند و خداى تعالى وعده هائى كه به آنان داده بود بطور كامل به آنان داده، و در رحمت و در دار كرامت خود جايشان داد، و در آن هنگام نورشان را تمام مى كند همان نورى را كه در دنيا فقط به آنان داده بود، و قرآن كريم وضع آن روز آنان را چنين حكايت مى كند:
\"نورهم يسعى بين ايديهم و بايمانهم يقولون ربنا اتمم لنا نورنا\".
در اين جا است كه خداى تعالى شرابى طهور به آنان مى چشاند و با آن، سريره و باطنشان را از هر شرك آشكار و پنهانى پاك مى كند، و در نور علم و يقين غرقشان مى سازد، و از اقيانوس دلشان چشمه هاى حكمت بر زبانهايشان جارى مى كند، در نتيجه نخست خداى تعالى را تسبيح و تنزيه نموده، سپس به رفقايشان كه همان انبياء و صديقين و شهداء و صالحين اند سلام مى كنند، آنگاه خدا را با رساترين وجه و به بهترين بيان حمد و تسبيح و ثنا مى گويند.
پى نوشت ها:
1. كتاب: ترجمه الميزان، ج 10، ص 19
2. بيشتر مردم به خدا ايمان نمى آورند، مگر آنكه در عين حال مشركند.\"سوره يوسف، آية 106\"
3. \"سوره طه، آيه 73\".
4. نورشان در پيشاپيش آنان و در سمت راستشان در حركت است، مى گويند: پروردگارا نور ما را براى ما به حد كمال و تمام برسان.\"سوره تحريم، آيه 8\"