هنگامی که حادثه ی ماندن و توقف حضرت حسین و اهل بیت و یارانشان به شب عاشورا رسید، شبی که دیگر تا جهان هست، بزمی چنین نبیند به خود آسمان و زمین. و یقینی شد که وجود مقدسشان گرفتار دشمن شده اند و راهی برای رفتن به کوفه، مدینه یا مکه، نمانده و برای حضرت قطعی شد که فردا، خودشان و یارانشان و اهل بیتشان به دست اهل دنیا کشته می شوند. یاران بزرگوارشان را در یک خیمه جمع کردند و بنا به نقل اکثر کتاب های مقاتل، به یارانشان فرمودند: یاران من، این مردم فردا فقط با من کار دارند و قصد قتل مرا دارند و همچنین ای اهل بیت من، اینان به محاصره کردن من آمده اند. من امشب به همه ی شما اعلام می کنم که بیعتم را از شما برداشتم، خدا به همه ی شما جزا دهد، راه بیابان باز است و من همه ی شما را دعوت می کنم به این که اگر بخواهید من را رها کنید و به شهر و دیار و خانوده و اهل بیت خود برگردید. اما احدی راه برگشت را نه این که در پیش نگرفت، بلکه یک نفر از جای خود برنخاست و استوار و ثابت قدم در خیمه ماند. حضرت سؤال کردند: من که بیعت خود را از شما برداشتم، چرا نرفتید؟ اهل بیت و اصحاب هر کدام جواب دادند. قمر بنی هاشم جواب داد: یابنَ رسول الله! هرگز تو را تنها نخواهیم نگذاشت. هرگز تو را رها نخواهیم کرد. اصحاب به نوعی هر کدام جواب دادند. یکی از آن ها گفت: اگر فردا مرا هفتاد بار بکشند، قطعه قطعه کنند، خاکسترم را به باد دهند، دوباره مرا زنده کنند، دست از تو برنخواهم داشت. یکی گفت یابن رسول الله، اگر با پای برهنه مرا در همۀ صحراها و بیابان ها بگردانند و زجر بدهند که دست از تو بردارم، هرگز دست برنمی دارم. بعضی از افراد اهل بیت همین گونه به حضرت جواب دادند. وقتی که حضرت دیدند اهل بیت و یاران استوار و پا برجا ایستاده اند، این خطبه را خواندند: (اُثنی عَلَی الله أحسَنَ الثَّنا) خدا را ستایش می کنم به نیکوترین ستایش (وَ أحمَدُه عَلی السَّراءِ وَ الضَّراء) او را سپاس می گذارم در سختی و در خوشی، خدایا تو را حمد می گویم، (عَلی أن أکرَمتَنا ) گریه کرد و گفت کاش مرده بودم و این روز را نمی دیدم. کاش آسمان به زمین می افتاد، کاش کوه ها پاره پاره می شد. این جملات دختر امیرالمؤمنین نشان می دهد که این مصیبت برای اهل بیت چه اندازه سنگین و جگر خراش بود.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
