عزّت مؤمن و ذلت دشمن‏

شهادت براى ابى عبدالله عليه السلام، تبعيد براى اولياى خدا مانند جعفر بن ابى طالب به حبشه و ابوذر به ربذه و زندان براى حضرت يوسف عليه السلام پيروزى بوده است.
حادثه كربلا براى اين هفتاد و دو نفر پيروزى است، ولى كوته فكران در ارزيابى ها، غلط ارزيابى مى كنند و خيال كرده اند كه يزيد و ياران او پيروز شده اند، اما نه تنها پيروز نشدند، بلكه آبروى آنان رفت و بعد هم مختار آمد و همه را قصاص كرد. يا در ديگ روغن زيتون سوزاند، يا به ستون بست و تيرباران كرد و يا با پشيمانى، حسرت، ندامت و عذاب وجدان مردند و در آخرت نيز به شديدترين عذاب الهى گرفتار مى شوند و قرن ها مردم بلند بلند گريه كردند و از عمق جان خود گفتند: «فلعن الله أمة أسرجت و ألجمت و تنقّبت و تهيّأت لقتالك يا مولاى يا أباعبدالله» «1» اين چه پيروزى است؟ حضرت زينب كبرى عليها السلام اين را در كربلا پيش بينى كرد و درست از آب درآمد. البته بايد درست در مى آمد؛ چون حضرت با چشم خدايى آينده را نگاه مى كردند. بر سر بازار كوفه به تمام مردم كوفه فرمودند: شما به كربلا آمديد و اين هفتاد و دو نفر را كشتيد و خيال كرديد كه اين ها را نابود كرديد، اما اشتباه كرديد. كارى كه شما در كربلا كرديد اين بود كه شما سى هزار نفر در كربلا، با دست خود، تيشه به ريشه خود زديد. اين حرف خيلى مهمى است. اين مطالب را همه معصيت كاران، گناهكاران و دامن آلوده هاى حرفه اى دنيا بايد دقت كنند.