انسان ها گاهى اهل احتياط هستند، بارها حرام را قبول نمى كنند، اما ممكن است گاهى قبول كنند، اما خدا در قرآن مى فرمايد: اين ها دائم و به شدت با حرام سر و كار داشتند. هر مال حرامى را مى خوردند. براى آنان فرقى نمى كرد كه مال يتيم است، يا مال مظلوم، يا ارث برادر و خواهر، يا مالى كه از فتنه، حيله، رشوه، دزدى كلاه بردارى، دين فروشى و جاسوسى به دست آمده است، «أَكلُونَ لِلسُّحْتِ» همين مسأله سبب خشم پروردگار عالم بر آنها شد. در جامعه ما نيز جاى مال حلال خيلى خالى است. مردم آن ديوار احتياطهاى قديم را خراب كرده اند و ترس از خدا در آنها بسيار ضعيف شده است. وقتى به مال حرام برمى خورند، وحشتى ندارند و خشم خدا را احساس نمى كنند، گويا مال حرام را ملك واقعى خود مى كنند. گاهى با تكبّر مى گويند: مى خوريم و يك ليوان آب هم روى آن مى خوريم. اما زندگى مؤمن زيبا و پاك است كه اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند: «من طاب مكسبه» درآمدش پاك و حلال است.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
