مضرات نداشتن وصيت‏نامه‏

كسى از آشنايان مرده بود، با چند نفر پول روى هم گذاشته بودند، جايى را براى كار خير خريده بودند. آنجا را موقتاً به نام ايشان كرده بودند كه بعد ايشان آنجا را نظام شرعى بدهد، بنويسند، مهر كنند كه اين ملك، ملك شخصى نيست و مربوط به پروردگار است و بايد در اين راه قرار بگيرد. يك وصيّت نيز بيشتر نداشت. همين كه شنيدند او مرده است، وصيّت نامه گم شد.
من دوستى داشتم كه قبل از انقلاب از دنيا رفت. وصيّت نامه جالبى داشت كه اغلب در جيبش بود. او عمل قلب داشت، در آمريكا او را عمل كردند، اما همانجا مرد. جنازه اش را در آنجا بسته بندى كردند و به ايران فرستادند. صبح روز بعد كه مى خواستند جنازه را تشييع كنند، وصيّت نامه اش پيدا نشد و تا كنون نيز پيدا نشده است و اموالش نيز كه خيلى بود، همه به باد رفت.
ما بايد وصيّت نامه داشته باشيم. چند نسخه باشد و نزد همسر، برادر، عالم محل و شخص مطمئنى بگذاريم كه خداى نكرده ورثه ما بعد از ما نتوانند سوءاستفاده كنند و ما نيز در عالم برزخ حسرت بر باد رفتن درآمد و زندگى خود توسط اين اوصيا را نخوريم كه از مال خود ما، براى ما خير نكنند. اين كارها را كرده و مى كنند.
كسى نوشته بود: چند سال براى من نماز و روزه بخوانيد. من دو سال به دنبال اين نماز و روزه رفتم كه وصيت ميّت را انجام دهم، اما همسرش به من گفت: ديگر نيا، زنگ هم نزن، چشمش كور، مى خواست نمازهايش را بخواند و روزه هايش را بگيرد. ما پولى كه براى اين كارها بدهيم، نداريم.
در حالى كه ثلث اموالش چقدر زياد مى شده است، اما يك ريال از آن براى ميت ندادند. ميت به دو خانواده يتيم بدهكارى داشت، آن را نيز خوردند و ندادند.