گروه مشتاق به رحلت‏

اما گروه ديگر، وقتى پرده را كنار مى زنند و گذشته و آينده را به او نشان مى دهند، خودش هيچ حرفى نمى زند. ما نيز تمام همّت خود را به كار بگيريم، مانند اين گروه شويم. تمام گذشته و آينده را نشانش مى دهند، چرا حرف نمى زند؟ چون وقتى گذشته و آينده اش را مى بيند، چنان غرق در نشاط و شادى مى شود كه از شدّت خوشحالى ديگر حرفى ندارد بزند. اين مسافر هيچ چيزى نمى گويد، بلكه آنهايى كه او را به اين سفر مى برند با او حرف مى زنند. حرف آنها اين است: «يأَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِى إِلَى رَبّكِ» از شنيدن حرف آنها و اين آيه لذت مى برند. اگر به شما نيز بگويند، چگونه لذت مى بريد؟ فرض كنيد ما در رختخواب افتاديم و خانواده از ما دست كشيده اند و دكتر نيز گفته است: چند نفس بيشتر نمانده، هيچ كس نيز براى ما نمى تواند كارى كند، ما گذشته و آينده خود را داريم مى بينيم، آن گاه اين صدا را بشنويم: «يأَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِى إِلَى رَبّكِ» آن قبلى ها مى گفتند: ما را به دنيا برگردان، اما اينجا اين ها به اين گروه مى گويند: به سوى ما برگرد: «ارْجِعِى إِلَى رَبّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً* فَادْخُلِى فِى عِبدِى* وَ ادْخُلِى جَنَّتِى»
فكر مى كنيد چه حالى به آن محتضر دست مى دهد؟ به خدا قسم اگر خدا او را برگرداند، به او بگويد: اين خطابى كه شنيدى، لذت و نشاطش را براى بندگان من تعريف كن، قابل تعريف نيست. كسى نمى تواند اين حال را تعريف كند.
وجود مبارك امام صادق عليه السلام مى فرمايد: آخرين آيه سوره مباركه «و الفجر» خطاب به امام حسين عليه السلام است و نام ديگر اين سوره «سورة الحسين» است. خداوند اين سوره را در قرآن به نام حضرت ابى عبدالله الحسين عليه السلام نازل كرده است، به خاطر همين آيه آخر بوده است.  آن وقتى كه در گودال قتلگاه افتاده بود، چند لحظه به شهادتش مانده بود، از تمام عالم هستى اين صدا به گوش ايشان مى رسيد. چه لذتى به قلب ابى عبدالله عليه السلام دست داد كه در روايات نوشته اند- من خودم اين روايت را ديده ام-: وقتى تيزى خنجر شمر روى گلو آمد كشيده بشود، حضرت لبخند زدند.
  تا ابد جلوه گه حق و حقيقت سر توست             معنى مكتب تفويض، على اكبر توست
 اى حسينى كه تويى مظهر آيات خدا!             اين صفت از پدر و جدّ تو در جوهر توست
 درس مردانگى عبّاس به عالم آموخت             زان كه شد مست از آن باده كه در ساغر توست
 طفل شش ماهه تبسّم نكند، پس چه كند؟             آن كه بر مرگ زند خنده، على اصغر توست
 خواهر غم زده ديد سرت بر نى و گفت             آن كه بايد به اسيرى برود، خواهر توست