مقدس اردبيلى و حق الناس‏

مقدّس اردبيلى با چند نفر از طلبه ها به كربلا و زيارت وجود مبارك حضرت سيدالشهداء عليه السلام آمدند، وقتى برمى گشتند، هوا گرم بود، عرق كرده بودند، پيراهن ها چرك شده بود، در مسير به نهر آبى رسيدند. گفتند: من پيراهنم را مى شويم، كنار نهر آب نشست و پيراهن خود را كاملًا شستند كه خيلى تميز شد. بعد به پشت خود انداخته، رو به آفتاب، شروع به راه رفتن كردند. طلبه ها گفتند: آقا! براى شما زحمتى نيست؟ گفت: نه، آفتاب شديد است، خشك مى شود. گفتند: اينجا مى نشستيم و اين پيراهن را روى اين ديوار مى انداختيم، خشك مى شد.
فرمودند: پيراهن من خيس و ديوار هم گلى است، اگر من اين پيراهن را روى اين ديوار بياندازم، نم پيراهن به اين دانه هاى ريز ديوار بزند، آنها را نرم مى كند و مى اندازد. صاحب ديوار نيست كه من به او بگويم: آيا راضى هستى يا نه، معلوم نيست، شايد ما رفتيم و مرديم، ديگر نشود كه او را ببينيم. آن وقت جواب اين دانه هاى خاك ريخته شده را در قيامت چگونه بدهم؟ اين رعايت حلال و حرام است.
 حرام بودن بهشت بر حرام خور

روايتى از رسول خدا صلى الله عليه و آله سنى و شيعه نقل كرده اند: «لا يدخل الجَنَّة من نَبَت لحمه من السُّحت؛ النّار أَولى به» «1» كسى كه از حرام مالى به بدنش گوشت روييده شده، وارد بهشت نمى شود.حال كه در بهشت به روى او بسته است، در قيامت چه كار مى كنند؟ پيامبر صلى الله عليه و آله مى فرمايند: آتش خدا به او سزاوارتر است. همين دو كلمه است.
من نمى گويم تا اين حد مانند مقدس اردبيلى ها احتياط كنيد، اين احتياط را ما لازم نداريم، ولى مى خواهم خداترسى بعضى از قديمى ها را بگويم. ما تا اين حد احتياط را نياز نداريم. شما نيازى نيست كه اين داستانى كه مى گويم را جايى نقل كنيد؛ چون ممكن است در كل مملكت كسى بخواهد اين طورى شود، اما نتواند و در اين ميان ما را مقصر بداند.