در اين رابطه چند چيز ضروري و لازم است و هرقدر انسان آنها را تقويت كند نتيجه بهتر و افزونتري دريافت خواهد داشت: الف) ازدياد پيوسته معرفت به خداوند و اوصاف جمال و جلال الهي و خود را پيوسته به ياد او داشتن. اين معرفت موجب ازدياد عشق به او نيز ميشود و اگر به جايي رسيديد كه حب او تمام دل را فراگرفت ديگر علاقه به هرچيز ديگر حتي مباحاتي كه مزاحم توجه به اويند از بين ميرود چه رسد به حب.
معاصي. ب) شناخت واقعي دنيا و امور دنيوي. به عبارت ديگر اگر انسان واقعا اين مطلب را دريابد و دركمون نفس خويش مستقر سازد و به چشم شهود بنگرد كه جهان و آنچه اين جهاني است همه اموري گذرا وفانياند و جز آنچه الهي و خدايي است ماندني نيست دل از كثرات عالم تعينات برخواهد كند و جز به معبود حقيقي دل نخواهد سپرد.
ج) آنچه گفته شد در مراتب بالا بود و رسيدن به آن هم چندان ساده نيست. اما براي - پيادگان كه محصور در هواهاي رنگارنگ نفسانياند - راههاي سادهتري وجود دارد كه هرچند استقامت و ديرپايي موارد بالا را ندارد اما سهلالوصولتر و فراچنگ شدنيتر است. به علاوه نيل مقدمه لازم نيل به مراتب فوق نيز ميباشد و آنعبارت است از:
1) داشتن مطالعاتي پيوسته پيرامون معاد و آثار و عواقب وخيم و دهشتزاي معاصي. در اين صورت حب گناه تدريجا اندك ميشود
و به فرض چنين نشود خوف عذاب الهي مانع انجام گناه ميگردد.
2) اشتغال نفس به عبادات مانند نماز شب روزه دعاها و...
3) حضور قلب در نماز و توجه به اين كه با چه كسي سخن ميگوييم و چه ميگوييم و درچه جايگاهي هستيم. يعني خود را بندهاي ذليل در پيشگاه ربالارباب ديدن و در قيام نماز چنان باشيم كه گويي قيام قيامت است.
منبع : پاسخگو
