در کتاب هاى درسىِ قدیم، داستانى بود از این قرار که چوپانى به صاحب گله خود، که شیر گوسفندان را با آب مخلوط مى کرد، مى گفت : از خدا بترس و این کار را نکن ؛ چون این کار، پایان خوشى ندارد. صاحب گله به چوپان مى گفت : تو تحت تاثیر سخنان مردم و مسجد و منبر قرار گرفته اى، این ها که مى گویى، حرف هایى بیهوده است ؛ اما چوپان از نصیحت آن مرد دست برنمى داشت و به او مى گفت : نظام عالَم، نظام حساب و کتاب است، کل عالم چشم و گوش است و کردارهاى تو ثبت مى شود :«فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ خَیْراً یَرَهُ »9.پس هرکس ذره اى نیکى کند ، آن نیکى را ببیند .اما صاحب گوسفندها مى خندید و سخنان مرد چوپان را به مسخره مى گرفت. روزى چوپان گله را از تپه سرازیر کرد تا به روستا ببرد. رعد و برق تندى زد و سیل جارى شد و گوسفندان را با خود برد. چوپان به تنهایى به روستا برگشت. صاحب گله گفت : گوسفندها چه شدند؟ چوپان گفت : من که بارها به شما گفتم : آبى که در شیر مى ریزى و به مردم مى دهى، سرانجام بدى خواهد داشت. خدا همه آب ها را جمع کرد و به آن ها دستور داد که راه بیفتند و گوسفندان تو را ببرند. این، نتیجه عمل ناشایست خودت بود.آرى، عالَم چشم و گوش دارد و هر کارى که انسان انجام دهد، در دفتر الهى، ثبت مى شود.
