«اِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا اَنزَلَ اللّه ُ مِنَ الْکِتَابِ وَ یَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَناً قَلِیلاً اُولئِکَ مَا یَاْکُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ اِلاَّ النَّارَ وَ لاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّه ُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ لاَ یُزَکِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذَابٌ اَلِیمٌ * اُولئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَهَ بِالْهُدَى وَ الْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَهِ فَمَا اَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ »2.قطعاً کسانى که آن چه را خدا از کتاب [ تورات و انجیل به عنوان حلال و حرام ] نازل کرده [ به سود خود از بى سوادان یهود و نصارى ] پنهان مى کنند و در برابر این پنهان کارى بهاى اندکى به دست مى آورند ، جز آتش به شکم هاى خود نمى ریزند وخدا روز قیامت با آنان سخن نمى گوید و[از گناهان و زشتى ها ] پاکشان نمى کند و براى آنان عذابى دردناک است. اینانند که گمراهى را به جاى هدایت، وعذاب را به عوض آمرزش خریده اند. شگفتا! چه شکیبایند بر آتش!این، نتیجه غفلت از خود است. وقتى انسان از خود، از موقعیت خود و از ارزش خود، آگاهى نداشته باشد، نعمت هاى الهى براى او به عذاب الهى تبدیل مى شود.«اُولئِکَ مَا یَاْکُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ اِلاَّ النَّارَ»3.آنان نمى خورند مگر آتش ؛ یعنى آنان هر چه در دنیا باشند، هیچ نعمتى در وجودشان به ارزش تبدیل نمى شود و همه نعمت هاى خدا را حرام مى کنند و از بین مى برند. ما هیچ حیوانى نداریم که نعمت هاى خدا را ضایع کند. بسیارى از حیوانات غذا مى خورند و خوراکى هایشان را به ارزش تبدیل مى کنند. گوسفند، علف، جو و یونجه مى خورد و آن ها را به پشم و فرآورده هاى باارزش لبنى تبدیل مى کند.اما انسانى که به خود معرفت ندارد، فقط مولّد عذاب در باطن و مولّد ستم در ظاهر است. چنین انسانى مى خورد و نیرو مى گیرد ؛ اما با زبانش مردم را مى گزد،با چشمش مردم را دنبال مى کند، با گوشش خلاف حق را علیه مردم مى پذیرد، با دستش امضاى ظالمانه مى کند، با قدمش براى ریختن آبروى مردم، حرکت مى کند، امنیت را از انسان سلب مى کند، آرامش را از بین مى برد، دل ها را مى سوزاند، شخصیت افراد را زیر سوال مى برد و جامعه را به سوى تباهى سوق مى دهد. قرآن مى گوید : چنین انسانى، حتى یک لقمه را هم به یک امر ارزشى تبدیل نمى کند :«مَا یَاْکُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ اِلاَّ النَّارَ».
