انسان ، وقتى به سبب عشق به حقايق و محبّت به خدا و پيامبران تغيير و تبديل يافت ، محبوب خدا و مورد اكرام حضرت حق مى شود و هنگامى كه بى مهر و بى محبّت و خشك و خشن نسبت به خود و به ديگران زيست ، مورد غضب و نفرت خدا قرار مى گيرد . اگر كسى نزد خدا پست شمرده شود ، به خاطر پستى و رذالت خود اوست . پستى شخصيت و پستى عمل و پستى اخلاق نتيجه اش پست شمرده شدن نزد خداست . كَلاَّ بَلْ لاَ تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ * وَلاَ تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ *وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلاً لَمّاً * وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبّاً جَمّاً . اين چنين نيست كه مى پنداريد ، بلكه [ زبونى ، خوارى و دور شدن شما از رحمت خدا براى اين است كه ] يتيم را گرامى نمى داريد * و يكديگر را بر طعام دادن به مستمند تشويق نمى كنيد * و ميراث خود را [ با ميراث ديگران بى توجه به حلال وحرام بودنش] يك جا و كامل مى خوريد * وثروت را بسيار دوست داريد . نه اين كه خدا بدون علت و بدون سبب آنان را پست شمرده و مستحق خزى دنيا و عذاب دانسته بلكه اينان به يتيم اكرام ننمودند و ديگران را تشويق به اطعام تهيدستان نكردند و ميراث زنان و كودكان و خواهران و برادران خود را هرچه بود خوردند و با حرص و آز به ثروت عشق ورزيدند و چيزى از آن را در راه خدا انفاق ننمودند .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان