حضرت امیرالمومنین على (علیه السلام) در رابطه با نفس انسان و این که طبعش مایل به لجام گسیختگى است مى فرماید :« النَّفْسُ مَجْبُولَهٌ عَلى سُوءِ الاَدَبِ وَالعَبْدُ مَامُورٌ بِمُلازِمَهِ حُسْنِ الاَدَبِ وَالنَّفْسُ تَجرى بِطَبْعِهَا فى مَیْدانِ المُخَالَفَهِ وَالعَبْدُ یَجْهَدُ بِرَدِّهَا عَن سُوءِ المُطالَبَهِ فَمَتى اطلَقَ عِنانَهَا فَهُوَ شَریکٌ فِى فَسَادِها وَمَنْ اعَانَ نَفْسَهُ فِى هَوى نَفْسِهِ فَقَدْ اشْرَکَ نَفْسَهُ فِى قَتْلِ نَفْسِهِ ».نفس انسان به طور طبیعى راغب به لجام گسیختگى و بى مهارى و خُلقیات زشت است ، و انسان مکلف است خود را به حسنات اخلاقى و ادب و تربیت صحیح آراسته کند ، نفس انسان به طبع خود در میدان مخالفت با فضائل و مصالح حیات مى تازد و انسان آگاه و الهى مى کوشد تا راه او را از تمنیات ناروا ببندند . کسى که عنان نفس سرکش خود را رها کند و در ارضاى تمایلات و شهوات انحرافى و افراطى آزاد گذارد ، به تباهى و فساد نفس خود کمک نموده ، کسى که نفس متجاوز خویش را در خواسته هاى نابجایش یارى دهد خود را شریک کشتن انسانیت خود کرده است .کودک در رغبت به لجام گسیختگى و ارضاى خواسته هاى درونى در حدى نیست که به مهار نفس سرکش برخیزد و خود را به حسنات بیاراید و قاتل شخصیت خود نشود بنابراین در سنّ بازى و انتخاب همبازى و کشش به سوى وسائل بازى ، مسوولیت عظیم کنترلش و آراسته شدنش به حالات خوب و انسانى ـ البته در حد ظرفیت و امکانش ـ بر عهده پدر و مادر است ، پدر و مادرى که آگاهانه و با علم به قوانین رشد شخصیت همه جانبه کودک با او برخورد منطقى و حکیمانه کنند .آرى ; در دوران لعب و بازى ، جهت دادن به غریزه و میل به بازى و انتخاب معاشر و همبازى وظیفه اى الهى و انسانى بر عهده پدران و مادران است که کوتاهى و تقصیر در این زمینه ; آینده کودک را با خطرات و زیان هاى غیر قابل جبرانى رو به رو خواهد کرد .
