خدا مى فرماید : هر کس به من رسید و معلّق من شد، اگر همه عالم جمع شوند نمى توانند از من جدایش کنند، اما تا وقتى که انسان راه نیفتاده و نرسیده، هر کمندى به گردن او بیندازند، او را مى کشند، حالا که به آن جا رسید و معلّق شد، زمانى است که در قالب این نفس، آن روح الهى که خدا در قرآن مى گوید، قرار بگیرد، حالا آیه را دقت کن چه خبر است، سبک و کلمات آیه را ببینید: « رَفِیعُ الدَّرَجَاتِ »17 اول مى گوید که من که هستم ؛ من سقف مافوق همه سقف ها هستم، بالاترین بالاترها « ذُو الْعَرْشِ » ؛ صاحب عرش هستم: « یُلْقِى الرُّوحَ مِنْ اَمْرِهِ عَلَى مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِیُنذِرَ یَوْمَ التَّلاَقِ »18 کسانى که با پیوند به انبیا و امامان و مراجع واجد شرایط، در مسیر من قرار مى گیرند، به اجراى خواسته هاى من اقدام مى کنند و از گناه کناره گیرى مى نمایند و ادامه مى دهند، جا باز مى کنند تا به من برسند، زمان، مکان، پول، شهوت، قدرت، میز، صندلى، منیّت و همه را مى شکافند و مى روند تا به محبوب برسند. وقتى به من رسیدند به آنها مژده مى دهم، از جانب خودم روحى خصوصى در آنها قرار مى دهم، آن گاه آن جا اسم آدم عوض مى شود و به آنها ملائکه مى گویند. آنها چه کسانى هستند؟ آنها اولیاى خدا هستند:
« اَلاَ اِنَّ اَوْلِیَاءَ اللّه َ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ »19 .
