از آثار مهرورزى انسان به ديگران در دنيا ، مهرورزى متقابل آنان به انسان است . هنگامى كه انسان غرق در محبّت ديگران مى شود ، در حقيقت ياران و دوستان فراوانى پيدا مى كند كه هريك براى انسان در امور حيات و زندگى اش چون بازويى توانا هستند كه موقع لزوم به سبب مهر و محبتشان نسبت به انسان به يارى و كمك انسان مى شتابند و به سرعت گره از كارش مى گشايند و دل آدمى را از اندوه و غصه نجات مى دهند و جان را از رنج و بار مشكلات مى رهانند .
عبادت و بندگى
از آثار مهر و محبّت پاك و عشق تابناك به خدا ، بندگى و عبادت است ، انسانى كه عاشق خداست يقيناً عاشق اطاعت از او و دلداده به اجراى فرمان ها و احكام حضرت ربوبى است ، قُلْ إِن كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّه َ فَاتَّبِعُونِى . . . .
بگو : اگر خدا را دوست داريد ، پس مرا پيروى كنيد . . . آرى ؛ محبّت سبب طاعت و عبادت است ولى ادعاى محبّت سبب طاعت و عبادت نيست لذا در اين آيه مى خواهد بگويد اگر خدا را دوست داريد و به او عشق مى ورزيد نتيجه اش پيروى از من است كه مبلّغ رسالات او هستم و از سوى او پيام وحى را به شما ابلاغ مى كنم اين كه ادعا مى كنيد ما خدا را دوست داريم ولى در مقام عبادت و اطاعت نيستيد دليل بر اين است كه چيزى را به زبان جارى مى كنيد كه دل شما از آن تهى و خالى است . محبّ و عاشق واقعى سراپا مطيع معشوق و گوش به فرمان اوست و از شنيدن فرمان معشوق و اجراى آن فرمان با همه وجود لذّت مى برد .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
