این سفر سنگینى است، با هر لقمه اى که انسان مى خورد نمى تواند به او برسد. به داوود پیغمبر گفت: اگر لقمه اى که در دهانت مى گذارى، بسیار خوشمزه باشد و به دلیل خوشمزگى آن مرا از یاد ببرى و آن لقمه را فرو دهى، به مقدار همان لقمه لذت مناجات و محبّتم را از تو کم مى کنم. آن جا داستان، داستان دیگرى است. این که مى گویند اگر سر سفره نشسته اى، حتى براى هر لقمه اى بسم اللّه بگو، براى این است که لقمه یک وقت نفس را نقاپد و آن را از حرکت باز ندارد، این که مى گویند در هنگام خواب بسم اللّه بگو، براى اینکه رختخواب انسان را نقاپد، وقتى که مى خواهى از خانه بیرون بروى، بسم اللّه بگو، براى این که شیطان بیرون در داخل اداره و بازار دو طرف تو صف کشیده، اعوذ باللّه بگو، چرا که اگر به بیابان بروى، به گلّه اى برسى، سگ گلّه بخواهد به تو حمله کند، چه کار مى کنى؟ سریع در آغوش چوپان مى پرى، یک نهیب چوپان سگ را رد مى کند و مى گوید: این گلّه عالَم سگش شیطان ها هستند، همیشه در آغوش خدا بپر که سگ به تو حمله نکند، یک نهیب به سگ بزند تا آرام شود و تو را رها کند و برود، والاّ بدون او چگونه مى خواهى از حمله سگ در امان بمانى؟ مگر بدون او تاکنون در امان هم مانده ایم؟! بدون او هرگز در امان نمى مانیم.
