امامان معصوم يوسفانى هستند كه اگر پيراهن فرهنگشان بر چهره قلوب مردمان افتد ، ديده آن قلوب براى تماشاى حقايق باز مى شود و جراحت و زخم باطنشان از رسيدن به وصال يار ، شفا مى يابد و درد تشنگى آنان با نوشيدن شراب طهور از دست آن مربيان معنوى به درمان مى رسد .
بى ترديد اگر شامّه حقيقت جوى انسان داراى فعاليت باشد ، انسان را براى يافتن حقيقت تحريك مى كند و بر اين پايه با عزمى استوار و همتى عالى و رغبتى عاشقانه و شوقى بى اندازه براى در آغوش گرفتن هماى حقيقت به حركت مى آيد و نهايتاً قلبى مملو از ايمان به خدا و باطنى آراسته به حسنات معنوى و اعضا و جوارحى غرق در عمل صالح پيدا مى كند و به لقاى دوست مى رسد و مقيم سراى امن و امان مى گردد .
آنان كه جز شكم و شهوت هدفى ندارند و همه همت و عزمشان تأمين اين دو ناحيه حيوانى است و پشتوانه آنان در اين زمينه خشم و غضب و چنگ و دندان است ، از شامه حقيقت جو بى بهره شده اند و اين حالت پر ارزش انسانى را از دست داده اند ،
شنيدستم كه مجنون دل افگار بشد از مردن ليلى خبردار
گريبان چاك كرده تا به دامان به سوى تربت ليلى شتابان
بديدش كودكى آن جا ستاده به هر سو ديده حسرت گشاده
سراغ تربت ليلى ازو جست پس آن كودك بخنديد و به او گفت
كه اى نشنيده نام عشق مجنون كه اى نابرده نام عشق مجنون
تو را مجنون اگرچه عشق بودى زِ من كى اين تمنا مى نمودى
برو مجنون به مدفنگه رجوع كن زِ هر خاكى كفى بردار و بو كن
هر آن خاكى كه بوى عشق برخاست يقين دان تربت ليلى همانجاست
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
