دوست داشتن نيكان و اخيار

  اخيار و نيكان ، انسان هايى هستند كه از جمال باطن و زيبايى درون و ارزش هاى معنوى برخوردارند . بى ترديد هنگامى كه انسان به زيبايى باطن آنان و ارزش هاى معنوى ايشان آگاه شود ، در قلب خود كشش و محبتى فراوان نسبت به آنان احساس مى كند و در حقيقت با اين شناخت به اجراى فرمان حق كه دوست داشتن آنان است موفق مى شود . اخيار به خاطر دارا بودن ارزش هاى الهى و انسانى مورد محبّت خدايند و بر انسان لازم است با تكيه بر شناخت آنان به دوستى و مهرورزى نسبت به آنان از آن جهت كه محبوب خدايند ، برخيزد و آنان را براى معاشرت و همنشينى برگزيند و از نفس پاكشان براى تصفيه قلب خود استفاده كند . مهرورزى به اخيار و دوست داشتن آنان ، براى قلب عبادتى بس مهم و زمينه اى براى جلب رحمت و رأفت و عطوفت حضرت حق نسبت به خود است . در حديث معراجيه به بخشى از اوصاف اخيار به اين صورت اشاره شده است : چهره هايشان لاغر ، حيا و شرمشان بسيار ، نادانى شان فوق العاده اندك ، سودشان سرشار ، حيله و مكرشان كم ، مردم از آنان در راحت و خودشان از خودشان به خاطر خدمت به ديگران در رنج ، سخنشان سنجيده و حسابگر خويش اند ، خود را براى عبادت و بندگى به تعب و مشقت مى اندازند ، چشمشان مى خوابد و دلشان بيدار است ، ديدگانشان اشك ريز و دل هايشان به ياد خداست ، هنگامى كه مردم را در گروه غافلان بنويسند ، آنان را در گروه ذاكران ثبت مى كنند ، چيزى چشم به هم زدنى آنان را از خدا باز نمى دارد ، دنبال پر خورى و پر حرفى و لباس فراوان نيستند ، مردمان نزد آنان چون ميت اند و خدا نزد آنان زنده و جاويد و پايدار است راستى اين خصلت ها حقايقى هستند كه زمينه ظهور عشق و محبّت در قلب را فراهم مى كنند . اگر در صفحات گذشته به اين حقيقت اشاره كرديم كه دين و اصول و فروع و احكام و قوانين آن منبع و كانون شعله ور شدن محبّت و مهر و علاقه و عشق در قلب است و بلكه خود محبّت است ، چيزى به گزاف نگفته و ننوشته ايم و همان را يادآورى مى كنيم كه كتاب هاى عمده شيعه از حضرت امام صادق عليه السلام نقل كرده اند :  « هَلِ الدِّينُ إلاّ الحُبُّ »  . آيا دين جز محبّت است ؟