غفلت گروه زيادى از مردم

فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً وَإِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ عَنْ آيَاتِنَا لَغَافِلُونَ   .
پس امروز تو را با بدن بى جانت نجات مى دهم [ وبر بلندايى از ساحل دريا مى گذارم ] تا براى آيندگانت نشانه اى [ از قدرت ما و زبونى و خوارى گردنكشان ] باشى و يقيناً بسيارى از مردم از نشانه هاى ما بى خبرند . داستان فرعون و برخورد ظالمانه او با موسى و هارون ، از عجايب روزگار و از بهترين عبرت ها و پندها براى عبرت گيرندگان است . سرنگون شدن مهم ترين قدرت زمان به دست يك نفر ، كه تمام قدرت و اسلحه ظاهرى او چوب دستى چوپانى بود ، بايد بهترين پند براى صاحبان زر و زور باشد .
اين مسئله در تاريخ ثابت شده است كه حق در هر جلوه اى كه باشد ، بر باطل در هر قيافه و قدرتى كه باشد ، پيروز است . فرعون آن چنان در اوج قدرت بود كه بنى اسرائيل پس از بيرون آمدن از دريا ، غرق شدنش را باور نمى كردند ، موسى از خداوند بزرگ چاره خواست ، خداوند بدن فرعون را از لابلاى امواج خروشان نيل به خشكى انداخت ، بنى اسرائيل دسته دسته به تماشاى بدن او آمده و غلبه حق را بر باطل باور كردند .
آن گاه علاقه مندان به آن قلدر ، بدنش را به مصر حمل كرده و در موميا پيچيدند و هم اكنون آن بدن در موزه بزرگ مصر موجود و همان طور كه قرآن مى گويد ، درس عبرت براى جهانيان است . حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام در باب حكمت هاى « نهج البلاغة » مى فرمايد :  ما أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَأَقَلَّ الإِعْتِبارَ ، عبرت ها و پندها بسيار است ، ولى عبرت گيرنده كم است .
انسان اگر در جزئى ترين اجزاى عالم و كلّى ترين آن اندكى انديشه كند ، درمى يابد كه تمام حركات و حوادث به انسان پند مى دهند . بيداران راه حق ، براى بيدارى انسان از آنچه بر جهان مى گذرد به زبان نثر و نظم پندها ساخته و زنگ هاى بيدارباشى به صدا درآورده اند . حافظ قدسى در ديوان پر قدرش گويد :

بر لب جوى نشين و گذر عمر ببين        كاين اشارت زجهان گذران ما را بس

مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو          يادم از كِشته خويش آمد و هنگام درو

ديگرى گويد :

تمام قصر شهان جايگاه جغد شود بساز    قصر محبّت كه خالى از خلل است

و شاعرى ديگر گويد :

جوانى گفت با پيرى دل آگاه              كه خم گشتى چه مى جويى در اين راه
جوابش گفت پير خوش تكلّم               كه ايّام جوانى كرده ام گُم

پروين اعتصامى گويد :

چنين گفت روزى به پيرى جوانى              كه چون است با پيريت زندگانى
بگفتش در اين نامه حرفى است مبهم          كه معنيش جز وقت پيرى ندانى
تو بِه كز توانايى خويش گويى                 چه مى پرسى از دوره ناتوانى
جوانى نگهدار كاين مرغ زيبا                  نماند در اين خانه استخوانى
چو من گنج خود رايگان دادم از كف         تو گر مى توانى مده رايگانى
چو سرمايه ام رفت بى مايه ماندم               كه بازيست بى مايه بازارگانى
هر آن سرگرانى كه با چرخ كردم            جهان بيش تر كرد از آن سرگرانى
از آن برد گنج مرا دزد گيتى                   كه در خواب بودم گه پاسبانى
 
اما با اين همه عبرت و پند كه بهترين وسيله بيدارى هر انسان است و بدون شك انديشه در حوادث ، از برترين علل سعادت آدمى است ، به فرموده قرآن كريم در آيه ، بسيارى از انسان ها غافلند !! و همين غفلت قلب ، از حقايقى است كه انسان را به سراشيبى سقوط و هلاك برده و محصول عمر انسان و زحمات آدمى را به تاراج شيطان داده و در پايان كار از انسان جز حسرت و ندامت و اندوه و شرمسارى و بار سنگينى از معاصى و گناهان ، چيز ديگرى بجاى نخواهد گذاشت .