ชายผู้ไม่รู้หนังสือคนหนึ่งเดินทางมาจากทะเลทราย เมื่อมาถึงเมืองมะดีนะฮฺ เขาได้มาหาท่านศาสดา(ศ.) และขอให้ท่านให้คำแนะนำแก่เขา เพื่อเขาจะได้ปฏิบัติตาม ท่านศาสดา(ศ.) กล่าวว่า “จงควบคุมความโกรธของเจ้า” จากนั้นท่านศาสดา(ศ.) ก็นิ่งเงียบไป
เมื่อเขากลับไปยังบ้านในทะเลทรายที่เขาอาศัยอยู่นั้น เขาพบว่าสถานการณ์ที่นั่นกำลังตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง เด็กหนุ่มจอมอันธพาลจากเผ่าของเขาได้เข้าบุกเข้าปล้นทรัพย์สินของอีกเผ่าหนึ่งในละแวกใกล้เคียงกันนั้น เผ่านั้นจึงได้ทำการบุกปล้นบ้างเพื่อเป็นการแก้แค้น เวลานี้ทั้งสองเผ่ากำลังทำการต่อสู้กันอยู่ ในทันใดนั้น เขาเตรียมตัวเพื่อปกป้องเผ่าของเขา และโกรธแค้นการกระทำที่รุนแรงของฝ่ายปรปักษ์
แต่เมื่อเขายืนอยู่ในแนวการสู้รบ ทันทีนั้น เขานึกถึงสิ่งที่ท่านศาสดา(ศ.) ได้บอกแก่เขาได้ว่า “จงควบคุมความโกรธของเจ้า” เขาจึงได้คิดไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง
เขาได้เตือนตัวเองว่า “ความโกรธทำให้ฉันมองไม่เห็นเหตุผล ฉันได้ทำการสู้รบโดยไม่พยายามทำให้เกิดความปรองดองกันด้วยไมตรี น่าละอายแท้ๆ”
เขาก้าวออกไปข้างหน้าและกล่าวแก่หัวหน้าของฝ่ายตรงข้ามว่า “พี่น้องทั้งหลาย เราทำสงครามครั้งนี้เพื่ออะไร? ถ้าคนของฉันได้ทำการบุกปล้นพวกท่านและขโมยทรัพย์สินของพวกท่านมา เราควรจะปรึกษากันเพื่อหาข้อยุติ ฉันพร้อมที่จะชดเชยความเสียหายด้วยทรัพย์สินส่วนตัวของฉันเอง”
หัวหน้าของฝ่ายตรงข้ามได้วางอาวุธด้วยท่าทีแบบใหม่นี้ ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้รู้สำนึกว่าการนองเลือดนั้นไม่คุ้มค่ากับอะไรทั้งสิ้นเลย ดังนั้น ด้วยความไม่ถือโทษพยาบาท ผู้บังคับบัญชาของพวกเขากล่าวว่า “ในเมื่อท่านยินดีที่จะชดใช้ พวกเราเองก็ไม่ใช่คนชั้นต่ำกว่า เราก็ขอชดใช้ให้พวกท่านก่อน”
แล้วทั้งสองฝ่ายก็ล่าถอยกลับไปด้วยความสงบสันติ
