أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى وَأَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ﴿٢٩﴾ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ﴿٣٠﴾أَلَمْ تَرَ أَنَّ الْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ لِيُرِيَكُمْ مِنْ آيَاتِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ﴿٣١﴾وَإِذَا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ ۚ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ﴿٣٢﴾يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ وَاخْشَوْا يَوْمًا لَا يَجْزِي وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَنْ وَالِدِهِ شَيْئًا ۚ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَلَا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ﴿٣٣﴾إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَاذَا تَكْسِبُ غَدًا ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ﴿٣٤﴾« 414 » آیا ندانسته‌ای که خداوند شب را در روز، و روز را در شب فرومی‌بَرَد، و خورشید و ماه را به کار گرفته است که هرکدام تا مدتی معین روانند؟ مسلّماً خداوند به آنچه انجام می‌دهید آگاه است (٢٩) این [آفریده‌های شگفت، و این تحولات منظم] دلیل بر این است که خداوند حقِ محض است، و آنچه به‌جای او می‌پرستند باطل است؛ بی‌تردید خدا همان والامرتبه و بزرگ است (٣٠) آیا ندانسته‌ای که کشتی‌ها به سبب نعمت خدا [که فراهم‌آورنده اسباب و علل است] در دریا روانند؟ [فراهم‌آوردن عللِ حرکت کشتی‌ها روی آب دریا و اقیانوس‌ها] برای این [است] که [خداوند] برخی از نشانه‌های [قدرت] خود را به شما بنمایاند، بی‌تردید در این [حقیقت] برای هر شکیبای سپاس‌گزاری نشانه‌هایی [از قدرت و ربوبیت و رحمت خدا] است (٣١) چون آنان را در دریا موجی [به دنبال موجی] مانند ابرهای سایه‌انداز فروپوشد خدا را درحالی‌که ایمان را [از شرک] خالص کرده‌اند می‌خوانند، و چون با رساندنشان به خشکی نجاتشان دهد، برخی از آنان به راه راست پایبند می‌شوند، [و گروهی پیمان اخلاص را می‌شکنند؛] و آیات ما را جز هر دغلکارِ ناسپاسی انکار نمی‌کند (٣٢) ای مردم! از پروردگارتان [اطاعت کنید، و از محرّماتش] بپرهیزید، و از روزی بترسید که هیچ پدری چیزی [از عذاب را] از فرزندش دفع نمی‌کند، و نه هیچ فرزندی برطرف‌کنندۀ چیزی از [عذابِ] پدر خویش است، به‌یقین وعدۀ خداوند حق است، پس زندگی دنیا شما را نفریبد، و مبادا [شیطان] شما را [درحالی‌که ایمان و عمل ندارید] به [کرم و رحمت] خدا مغرور کند! (٣٣) همانا خداست که دانشِ [زمانِ برپایی] قیامت منحصر به اوست، و [تنها اوست که] باران را می‌فرستد، و [اوضاع و احوال] آنچه را در رحِم‌هاست می‌داند، هیچ‌کس نمی‌داند فردا چه چیزی [از خیر و شرّ] به دست می‌آورد، و اَحدی نمی‌داند در چه سرزمینی می‌میرد؛ قطعاً خداوند [به همۀ این امور] دانا و آگاه است (٣٤) « 414 »
صفحه قبلي
انتهاي قرآن
ابتداي قرآن