اینان در زمین عاجزکنندۀ [خدا] نیستند [تا بتوانند از دسترس قدرتش بیرون روند]، و در برابر خداوند یاورانی [نجاتدهنده] برای آنان نیست، عذابشان [در قیامت] دوچندان است؛ زیرا تاب شنیدن [قرآن را] نداشتند، و [حقایق آن را از روی بصیرت] نمیدیدند (٢٠) اینانند که [همۀ سرمایههای وجودی] خود را تباه کردند، و آنچه را همواره به دروغ [به عنوان شریکان خدا] ساخته بودند از دستشان رفت (٢١) بیگمان در آخرت از همه زیانکارترند (٢٢) مسلّماً مؤمنانی که کارهای شایسته انجام دادند و در برابر پروردگارشان فروتن بودند اهل بهشتند، و در آن جاودانهاند (٢٣) وصف این دو گروهِ [کافر و مؤمن] همچون نابینا و کر، و بینا و شنواست، آیا وصفشان مساوی است؟ پس چرا متوجه نمیشوید؟ (٢٤) همانا نوح را بهسوی قومش فرستادیم [تا به آنان اِعلام کند] که من برای شما هشداردهندهای روشنگرم (٢٥) که جز خدا را نپرستید! همانا من بر شما از عذابِ روزی دردناک میترسم (٢٦) سران [متکبّر و] کفرپیشۀ قومش گفتند: ما تو را جز بشری مانند خود نمیبینیم، و جز فرومایگانی که بدون اندیشه و نسنجیده از تو پیروی میکنند کسی را مشاهده نمیکنیم، و هیچ برتری برای جمع شما نسبت به خود نمییابیم، بلکه شما را دروغگو میدانیم (٢٧) نوح گفت: ای قومِ من! مرا خبر دهید، اگر بر دلیل روشنی از طرف پروردگارم متّکی باشم، و مرا از نزد خود رحمتی که بر شما مخفی مانده عطا کرده باشد [باز هم نبوت مرا انکار میکنید]؟ آیا من و اهل ایمان میتوانیم شما را به پذیرش آن دلیلِ روشن، درحالیکه آن را خوش ندارید مجبورکنیم؟ (٢٨) « 224 »