به‌راستی از رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) روایت شده: هرکه هنگام مرگ خود وصیتش را نیکو نکند، نشانه نقص در عقل و مروّت اوست. عرضه داشتند: آن وصیت نیکو چگونه است؟ فرمود: چون مرگ او برسد و مردم نزد او جمع شوند بگوید:
اللّٰهُمَّ فاطِرَ السَّمٰواتِ وَالْأَرْضِ، عالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهادَةِ الرَّحْمٰنَ الرَّحِيمَ، إِنِّي أَعْهَدُ إِلَيْكَ أَنِّي أَشْهَدُ أَنْ لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَحدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ ، وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لَارَيْبَ فِيها، وَأَنَّ اللّٰهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ، وَأَنَّ الْحِسابَ حَقٌّ، وَأَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ، وَأَنَّ مَا وُعِدَ فِيها مِنَ النَّعِيمِ مِنَ الْمَأْكَلِ وَالْمَشْرَبِ وَالنِّكاحِ حَقٌّ، وَأَنَّ النَّارَ حَقٌّ، وَأَنَّ الْإِيمانَ حَقٌّ، وَأَنَّ الدِّينَ كَما وَصَفَ، وَأَنَّ الْإِسْلامَ كَما شَرَعَ، وَأَنَّ الْقَوْلَ كَما قالَ، وَأَنَّ الْقُرْآنَ كَما أَنْزَلَ؛
خدایا، آفریننده‌ی آسمان‌ها و زمین، دانای پنهان و عیان، بخشنده و مهربان، من با تو عهد می‌کنم، به‌حق گواهی می‌دهم که معبودی جز خدا نیست، یگانه است، شریکی ندارد و اینکه محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) بنده و فرستاده‌ی اوست و قیامت آمدنی است، شکی در آن نیست و خدا هرکه را در قبور هستند برمی‌انگیزد و همانا حسابرسی اعمال و بهشت حق است و آنچه در آن از نعمت‌ها و خوراکی‌ها و آشامیدنی‌ها و ازدواج وعده داده شده، حق است و آتش حق است و ایمان حق است؛ و دین چنان‌که وصف کردی و اسلام چنان‌که تشریح فرمودی و گفتار چنان‌که گفتی و قرآن چنانچه نازل کردی؛
وَأَنَّ اللّٰهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِينُ، وَأَنِّي أَعْهَدُ إِلَيْكَ فِي دارِ الدُّنْيا أَنِّي رَضِيتُ بِكَ رَبّاً، وَبِالاِْسْلامِ دِيناً، وَبِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ نَبِيّاً، وَبِعَلِيٍّ وَ لِيّاً ، وَبِالْقُرْآنِ كِتاباً، وَأَنَّ أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّكَ عَلَيْهِ وَعَلَيْهِمُ السَّلامُ أَئِمَّتِي . اللّٰهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي عِنْدَ شِدَّتِي، وَرَجائِي عِنْدَ كُرْبَتِي، وَعُدَّتِي عِنْدَ الْأُمُورِ الَّتِي تَنْزِلُ بِي، وَأَنْتَ وَلِيِّي فِي نِعْمَتِي، وَ إِلٰهِي وَإِلٰهُ آبائِي، صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَلَا تَكِلْنِي إِلىٰ نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ أَبَداً، وَآنِسْ فِي قَبْرِي وَحْشَتِي، وَاجْعَلْ لِي عِنْدَكَ عَهْداً يَوْمَ أَلْقاكَ مَنْشُوراً .
و خدا همان حق روشنگر است و من در خانه‌ی دنیا با تو عهد می‌کنم که من راضی شدم به تو به اینکه پروردگارم هستی و به اسلام برای دین و به محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) برای پیامبری و به علی برای ولایت و به قرآن به‌عنوان کتاب و اینکه اهل‌بیت پیامبرت (بر او و بر خاندانش درود) امامان من هستند، خدایا تو مورد اطمینان منی هنگام سختی و امید منی به گاه گرفتاری و ذخیره منی در کارهایی که برایم پیش آید و تو سرپرست منی در نعمتم و معبود من و پدران منی، بر محمّد و خاندانش درود فرست و هرگز چشم برهم زدنی مرا به خود وا‌مگذار و در قبر وحشتم را برطرف کن و برایم در پیش خود پیمانی گسترده قرار ده، روزی که تو را ملاقات می‌کنم.
این عهد میّت است در روزی که به حاجت خود وصیت می‌کند و وصیت بر هر مسلمانی حق است.
حضرت صادق(علیه‌السلام) فرمود: تصدیق این معنا در گفتار خداوند تبارک‌وتعالی در سوره مریم آمده است:
﴿لاٰ يَمْلِكُونَ الشَّفٰاعَةَ إِلاّٰ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمٰنِ عَهْداً﴾.
[در آن روز، شفیعان] قدرت بر شفاعت ندارند مگر کسانی [چون انبیاء، امامان علیهم‌السلام و صالحان] که از پیشگاه خداوند پیمانی [بر انجام شفاعت] گرفته‌اند.
و این همان پیمان است.
رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به امیرمؤمنان(علیه‌السلام) فرمود: آن را بیاموز و به اهل‌بیت و شیعه خود آموزش ده که آن را جبرئیل به من آموخت.
اهمیت و آداب وصیت کردن
