«یكي از یاران حسین(ع) در كربلا،عبدالله بن عمیر بود كه با همسرومادرش در كربلا حضور داشت .او در مقابل حملة شمر ویارانش به اصحاب امام حسین (ع) با چند نفر ازیاران امام ،در مقابل دشمن ایستاد واستقامت عجیبي نشان داد.اوتوانست تعدادي از افراد دشمن را به هلاكت برساند .اما با قطع دست راست ویكي ازاورا با نیزه وشمشیر،قطعه قطعه« قتل صبر « پاهایش ،اسیر دشمن شد.وبلافاصله در مقابل چشم همه بصورت نمودند وبه شهادت رساندند.
همسر وي كه در میان خیمه هابود،به قتلگاه رفت ودر كنار پیكر بي روح وقطعه قطعة شوهرش نشست ودرحاليكه خون از سر و صورت وي پاك مي كرد،چنین گفت :بهشت برتو گوارا باد!واز خدایي كه بهشت را ارزاني تو كردمي خواهم مرا هم با تو همراه كند.
در این موقع غلام شمر به دستور اربابش ،با چماقي به همسر عبداللهحمله كرد وسر وي را شكست واورا شهید
نمود.وبدن او هم در كنارپیكر همسرش بر روي خاك افتاد واین اولین وتنها زن شهید كربلا بود.
غلام شمر سر عبدالله را جدا كرد وبطرف خیمه ها انداخت !مادر عبداللهكه میان خیمه ها بود،سر بریدة فرزندش را
برداشت وخاك و خون ازصورتش پاك كرد وآنگاه در حالیكه عمود خیمه بدست داشت ،به سوي صفوف دشمن
حركت كرد.
امام دستور داد اورا به سوي خیمه ها برگرداندند وخطاب به وي فرمود:در راه حمایت از خاندان من به پاداش نیك
نائل شوید.خدا رحمتت كند.بسوي خیمه ها برگرد كه جهاد از توبرداشته شده است .
مادر عبدالله طبق دستور امام در حالیكه مي گفت :خدایا!امید مرا ناامیدنكن !به خیمه برگشت .امام هم فرمود:خدا امید
تورا ناامید نخواهدكرد».
نویسنده : محمد تقي صرفي
