مرگ و فرصت ها، ص: 89

شرط هم نشينی با پيامبر صلی الله عليه و آله در بهشت

شخصی بيابانی و پابرهنه كه از شترچران های خيلی دور بود، به پيغمبر صلی الله عليه و آله عرض كرد: من می خواهم در بهشت در كنار شما باشم، من كيسه ام از عمل پر نيست، چون من از همه دين، فقط نماز و روزه دارم، پولی ندارم كه به مكه بروم، جوان نيستم تا به جبهه بيايم، گندم و طلا و نقره نيز ندارم كه زكات بدهم، اما دلم می خواهد در قيامت، كنار تخت شما تختم را بگذارند. فرمودند: بهشت كه كوچك نيست. گفت: پس تمام است؟ فرمودند: نه. گفت: چه كار كنم كه بشود. فرمود: سه جای بدنت را تا زمان مردن نگهدار تا هرز نرود؛ زبان، شكم و شهوت.

دروغ نگو، فحش نده، غيبت نكن، آبروی كسی را نبر، به شكم خود لقمه حرام نده، شهوت را در حرام نبر. اين گونه راه باز می شود تا تو در بهشت كنار من باشی. «1» بايد مصالح فرستاد. عده ای هنوز برای مرگ آمادگی ندارند، نمی دانم راست می گويند يا نه؟ می گويند: مرگ خوب چيزی است. چه كسی می گويد خوب چيزی است؟ اگر برای مرگ آمادگی نداشته باشد، خيلی بد و وحشتناك است.

مفاد گفتگوی سلمان با مرده ها

سلمان به پيغمبر اسلام صلی الله عليه و آله عرض كرد: من دلم گرفته است. حضرت فرمودند:

می خواهی كه راه را باز كنم؛ چشم دلت باز شود، تا به بقيع بروی و با مرده ها حرف بزنی؟ عرض كرد: بله. فرمودند: من زمينه باطنی تو را آماده می كنم، برو بر سر هر قبری كه می خواهی بايست، و با صاحبش حرف بزن. حرف زدن سلمان با مرده ها طول كشيد. نوشته اند كه يكی از صحبت های او اين بوده است: به مرده گفت: وقتی كه تو را در قبر گذاشتند، چيزی احساس كردی؟

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 68/ 286، باب 78، حديث 41؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: تَقَبَّلُوا لِي سِتَّ خِصَالٍ أَتَقَبَّلْ لَكُمْ بِالْجَنَّةِ إِذَا حَدَّثْتُمْ فَلَا تَكْذِبُوا وَ إِذَا وَعَدْتُمْ فَلَا تُخْلِفُوا وَ إِذَا ائْتَمَنْتُمْ فَلَا تَخُونُوا وَ غُضُّوا أَبْصَارَكُمْ وَ احْفَظُوا فُرُوجَكُمْ وَ كُفُّوا أَيْدِيَكُمْ وَ أَلْسِنَتَكُمْ.»

كنزالعمال: 15/ 893، حديث 43530؛ «رسول الله صلی الله عليه و آله: اكفلوا لي بست خصال أكفل لكم بالجنة: الصلاة، والزكاة، والأمانة، والفرج، والبطن، واللسان.»

بحار الأنوار: 101/ 107، باب 3، حديث 2؛ «أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله مَنْ سَلِمَ مِنْ أُمَّتِي مِنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ فَلَهُ الْجَنَّةُ: مِنَ الدُّخُولِ فِي الدُّنْيَا وَ اتِّبَاعِ الْهَوَی وَ شَهْوَةِ الْبَطْنِ وَ شَهْوَةِ الْفَرْجِ وَ مَنْ سَلِمَ مِنْ نِسَاءِ أُمَّتِي مِنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ فَلَهَا الْجَنَّةُ إِذَا حَفِظَتْ مَا بَيْنَ رِجْلَيْهَا وَ أَطَاعَتْ زَوْجَهَا وَ صَلَّتْ خَمْسَهَا وَ صَامَتْ شَهْرَهَا.»

بحار الأنوار: 63/ 315، باب 2، حديث 7؛ «قَالَ عليه السلام مَنْ وُقِيَ شَرَّ لَقْلَقِهِ وَ قَبْقَبِهِ وَ ذَبْذَبِهِ فَقَدْ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ اللَّقْلَقُ اللِّسَانُ وَ الْقَبْقَبُ الْبَطْنُ وَ الذَّبْذَبُ الْفَرْجُ.»