فارسی
جمعه 10 فروردين 1403 - الجمعة 18 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

مرگ و فرصت ها، ص: 56

همگی به روی زمين برويد، اما من بلافاصله شما را راهنمايی می كنم كه از چه جاده ای در زندگی حركت كنيد. اگر ابليس با آن بلايی كه بر سر آدم و حوا درآورد، هدايت مرا می پذيرفت، او نيز به بهشت می رفت.

امام صادق عليه السلام می فرمايد: حتی خدا حاضر شد كه در زمان حضرت موسی عليه السلام از تمام گناهان ابليس گذشت كند، لذا به او فرمود: به ابليس بگو: قضای آن سجده ای كه نكردی را بر سر قبر آدم بجا بياور، من گذشته ات را می آمرزم. ابليس گفت: من به خودش وقتی كه زنده بود سجده نكردم، به قبرش سجده كنم؟ «1» پس خودم هستم كه بد حركت می كنم و می گويم: هر چه می خواهد، بشود. خدا كه می خواهد با هر نوع دستاويزی مرا به طرف خودش بكشد؛ با انبيا، ائمه، عقل كامل، عالم ربانی، كتب آسمانی، حادثه و اتفاقات، اما من می گويم: صد و بيست و چهار هزار پيغمبر، دوازده امام، قرآن، عقل و تمام حجت های خدا را رها كن. پس چه چيزی در اين دنيا نزد تو اهميت دارد؟ می گويد: رفيق، نوار برای من می گذارد، عرق و شراب به من می دهد، قمار راه می اندازد، بساط زنا برای من فراهم می آورد.

اما به دنبال حضرت ابراهيم عليه السلام، حضرت علی عليه السلام، فاطمه زهرا عليها السلام بروم كه می گويند: ارتباط با نامحرم، ربا، بی حجابی حرام است.

بهشت و جهنم با انتخاب انسان

قرآن می فرمايد: جهنمی ها خودشان جهنم را انتخاب می كنند، بهشتی ها نيز خودشان بهشت را برمی گزينند، ما فقط هدايت آنها را به عهده گرفته ايم كه بگوييم:

اين جاده منتهی به بهشت و اين جاده آخرش دوزخ است. انتخاب و اختيار باشما است. هيچ كس به من نگويد كه چرا خودت جلوی گمراهی مرا نمی گيری؟ چون من اراده ازلی و ابديم بر هدايت اجبار تعلق نگرفته است. من به اجبار كسی را به بهشت و جهنم نمی برم. من فقط راه را نشان می دهم.

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 60/ 280- 281، حديث 169- 170؛ «ابْنِ عُمَرَ قَالَ لَقِيَ إِبْلِيسُ مُوسَی فَقَالَ لِمُوسَی أَنْتَ الَّذِي اصْطَفَاكَ اللَّهُ بِرِسَالَتِهِ وَ كَلَّمَكَ تَكْلِيماً أَذْنَبْتُ وَ أَنَا أُرِيدُ أَنْ أَتُوبَ فَاشْفَعْ لِي إِلَی رَبِّي أَنْ يَتُوبَ عَلَيَّ قَالَ مُوسَی نَعَمْ فَدَعَا مُوسَی رَبَّهُ فَقِيلَ يَا مُوسَی قَدْ قُضِيَتْ حَاجَتُكَ فَلَقِيَ مُوسَی إِبْلِيسَ وَ قَالَ قَدْ أُمِرْتَ أَنْ تَسْجُدَ بِقَبْرِ آدَمَ وَ يُتَابَ عَلَيْكَ فَاسْتَكْبَرَ وَ غَضِبَ وَ قَالَ لَمْ أَسْجُدْ لَهُ حَيّاً أَسْجُدُ لَهُ مَيِّتاً ثُمَّ قَالَ إِبْلِيسُ يَا مُوسَی إِنَّ لَكَ عَلَيَّ حَقّاً بِمَا شَفَعْتَ لِي إِلَی رَبِّكَ فَاذْكُرْنِي عِنْدَ ثَلَاثٍ لَاأَهْلِكُكَ فِيمَنْ أُهْلِكُ اذْكُرْنِي حِينَ تَغْضَبُ فَإِنِّي أَجْرِي مِنْكَ مَجْرَی الدَّمِ وَ اذْكُرْنِي حِينَ تَلْقَی الزَّحْفَ فَإِنِّي آتِي ابْنَ آدَمَ حِينَ يَلْقَی الزَّحْفَ فَأُذَكِّرُهُ وُلْدَهُ وَ زَوْجَتَهُ حَتَّی يُوَلِّي وَ إِيَّاكَ أَنْ تُجَالِسَ امْرَأَة لَيْسَتْ بِذَاتِ مَحْرَمٍ فَإِنِّي رَسُولُهَا إِلَيْكَ وَ رَسُولُكَ إِلَيْهَا.»

«أَنَسٍ قَالَ إِنَّ نُوحاً لَمَّا رَكِبَ السَّفِينَةَ أَتَاهُ إِبْلِيسُ فَقَالَ لَهُ نُوحٌ مَنْ أَنْتَ قَالَ أَنَا إِبْلِيسُ قَالَ فَمَا جَاءَ بِكَ قَالَ جِئْتُ تَسْأَلُ لِي رَبَّكَ هَلْ لِي مِنْ تَوْبَةٍ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَيْهِ أَنَّ تَوْبَتَهُ أَنْ يَأْتِيَ قَبْرَ آدَمَ فَيَسْجُدَ لَهُ قَالَ أَمَّا أَنَا لَمْ أَسْجُدْ لَهُ حَيّاً أَسْجُدُ لَهُ مَيِّتاً قَالَ فَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ.»







گزارش خطا  

^