مرگ و فرصت ها، ص: 44

حضرت زهرا عليها السلام بهشت را كه می بيند، می فرمايد: خدايا! من بدون فرزندانم نمی توانم از اين نعمت ها استفاده كنم. خطاب می رسد: آنها را صدا بزن. امام باقر عليه السلام می فرمايد: مادرم اول، ما را تا امام دوازدهم عليهم السلام صدا می زند بعد فرزندان آنها تا روز قيامت را. «1» اين افتخار و كرامت است كه خون حضرت زهرا عليها السلام در فرزندانش جاری است.

بدن مثالی و برزخی مؤمنين

اين نوعی از مرگ است؛ با سلامت، نور و امنيت از دنيا به عالم بعد سفر كردن.

چقدر طول می كشد؟ قدر چشم به هم زدن. با اين بدن چه می كنند؟ اين بدن را وقتی بردند و خاكش كردند، وقتی روح را جدا كردند، اين بدن تبديل به خاك می شود، ولی چون در همه كارهای خوب و عبادت شريك روح شما بوده، در قيامت آن را برمی گردانند، اما در برزخ كاری به كار بدن ندارند و فقط روح لطيف شما با بدن نوری كه به شكل همين بدن است؛ اسم آن بدن مثالی است كه بدن بی وزنی است.

در عالم برزخ، سر سفره خدا هستيد، شب های جمعه همه شما را خدمت اميرالمؤمنين عليه السلام می برند، ميهمان ايشان هستيد، دوباره سر جای خود می آييد، تا قيامت بشود. مگر در قرآن نخوانده ايد:

«يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِي إِلی رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً* فَادْخُلِي فِي عِبادِي* وَ ادْخُلِي جَنَّتِي» «2»

اول كنار عباد من- علی و اولاد علی عليهم السلام- بيا، بعد داخل بهشت شو. اين نوعی از مرگ است.

مرگِ ديگر نيز توضيح نمی خواهد، چون همه چيزش ضدّ اين مرگ است؛ سفر

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 43/ 62- 63، باب 3، حديث 54؛ «جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَادَی مُنَادٍ مِنْ بُطْنَانِ الْعَرْشِ يَا مَعْشَرَ الْخَلَائِقِ غُضُّوا أَبْصَارَكُمْ حَتَّی تَمُرَّ بِنْتُ حَبِيبِ اللَّهِ إِلَی قَصْرِهَا فَتَمُرُّ إِلَی قَصْرِهَا فَاطِمَةُ ابْنَتِي وَ عَلَيْهَا رَيْطَتَانِ خَضْرَاوَانِ حَوَالَيْهَا سَبْعُونَ أَلْفَ حَوْرَاءَ فَإِذَا بَلَغَتْ إِلَی بَابِ قَصْرِهَا وَجَدَتِ الْحَسَنَ قَائِماً وَ الْحُسَيْنَ نَائِماً مَقْطُوعَ الرَّأْسِ فَتَقُولُ لِلْحَسَنِ مَنْ هَذَا فَيَقُولُ هَذَا أَخِي إِنَّ أُمَّةَ أَبِيكِ قَتَلُوهُ وَ قَطَعُوا رَأْسَهُ فَيَأْتِيهَا النِّدَاءُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ يَا بِنْتَ حَبِيبِ اللَّهِ إِنِّي إِنَّمَا أَرَيْتُكِ مَا فَعَلَتْ بِهِ أُمَّةُ أَبِيكِ لِأَنِّي ادَّخَرْتُ لَكِ عِنْدِي تَعْزِيَةً بِمُصِيبَتِكِ فِيهِ إِنِّي جَعَلْتُ تَعْزِيَتَكِ الْيَوْمَ أَنِّي لَاأَنْظُرُ فِي مُحَاسَبَةِ الْعِبَادِ حَتَّی تَدْخُلَ الْجَنَّةَ أَنْتِ وَ ذُرِّيَّتُكِ وَ شِيعَتُكِ وَ مَنْ أَوْلَاكُمْ مَعْرُوفاً مِمَّنْ لَيْسَ هُوَ مِنْ شِيعَتِكِ قَبْلَ أَنْ أَنْظُرَ فِي مُحَاسَبَةِ الْعِبَادِ فَتَدْخُلُ فَاطِمَةُ ابْنَتِي الْجَنَّةَ وَ ذُرِّيَّتُهَا وَ شِيعَتُهَا وَ مِنْ أَوْلَادِهَا [مَنْ أَوْلَاكُمْ ] مَعْرُوفاً مِمَّنْ لَيْسَ مِنْ شِيعَتِهَا فَهُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ قَالَ هَوْلُ يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ هِيَ وَ اللَّهِ فَاطِمَةُ وَ ذُرِّيَّتُهَا وَ شِيعَتُهَا وَ مَنْ أَوْلَاهُمْ مَعْرُوفاً مِمَّنْ لَيْسَ هُوَ مِنْ شِيعَتِهَا.»

(2)- فجر (89): 27- 30؛ «ای جان آرام گرفته و اطمينان يافته!* به سوی پروردگارت در حالی كه از او خشنودی و او هم از تو خشنود است، باز گرد.* پس در ميان بندگانم درآی* و در بهشتم وارد شو.»