مرگ و فرصت ها، ص: 375

می گذاريد، رنج عبادت را تحمل می كنيد، پس برای خدا تحمل كنيد. اين نشانه اول اهل تقوا است.

2- آرزوهای منطقی اهل تقوا

نشانه دوم اهل تقوا: «قصر الامل» است. اهل تقوا آرزوها و اميدشان در حدی است كه قابل تحقق است. هيچ وقت آرزويی نمی كنند كه در زندگی تحقق پيدا نكند.

اهل تقوا هر آرزويی كه دارند، در حدی است كه قابل پياده شدن است. مثلًا آرزو می كند كه آگاه به قرآن شود. با شوق به كلاس قرآن می رود و در حد خودش عالِم به قرآن می شود. اين آرزو وقتی پياده شود، سراغ آرزوی دست يافتنی ديگری می رود.

آرزو می كند كه كار خيری برای چند خانواده انجام دهد، وقتی فرصت آن ايجاد می شود، می رود و آن را انجام می دهد. يا آرزو دارد كه سالی چند بار به حرم حضرت رضا عليه السلام مشرف شود. يا آرزو دارد كه شب ها برخيزد و نماز شب بخواند.

آرزوی او نيز قابل پياده شدن است.

پس اهل تقوا نيز اهل آرزو هستند، نه اين كه هيچ آرزويی در دل آنها نباشد، اما آرزوی كوتاه، قابل پياده شدن، با ظرف زمان و پولی متناسب است. هيچ كس نگفته است كه اهل تقوا بی آرزو هستند. انسان كه بی آرزو نمی شود.

سعدی می گويد: تاجری شيرازی ما را برای شام دعوت كرد. پيرمرد قد خميده ای بود. شام را كه خورديم، گفتم: پيرمرد! حالت چطور است؟ گفت: خدا را شكر. گفت: الحمد لله كار و درآمد شما خيلی حسابی است. آيا آرزويی داری؟

گفت: يك آرزو دارم، آن آرزوی من اين است كه جنس از اينجا بردارم و به چين ببرم.

سعدی در اوايل قرن هفتم بوده است.

ما اگر با هواپيما تا چين بخواهيم برويم، چهارده ساعت بايد روی هوا باشيم، او