مرگ و فرصت ها، ص: 316

صبح كه آفتاب درآمده بود، ديدم پدرم ايستاده و نماز شب می خواند. يازده ركعت را كامل مانند نمازهای شب ديگرش خواند. گفتم: پدر! اكنون كه صبح است، چطور شما داريد نماز شب می خوانيد؟ فرمود: ديشت خسته بودم، ديدم نماز شب با خستگی، ارزشی ندارد. خدا نيز رضايت ندارد. «1» اين چه نمازی است كه خدا راضی نيست؟ خوابيدم و برای اين كه در پرونده ام جای نماز شب خالی نماند، الان نماز شب را خواندم. اين دينداری درست است.

كاری كنيد كه دين شما را زده نكند. گوش به حرف اين و آن ندهيد كه هر شب بيا و چند ساعت سينه بزن. خيلی ها را من ديدم كه چنان زده شدند كه در بی دينی حرف اول را می زنند.

ائمه اطهار عليهم السلام می فرمايند: در هر كاری ميانه رو باش، هر كاری مانند خوردن، خوابيدن، مطالعه، ورزش، تفريح، به مجالس رفتن و از اين قبيل؛

بهترين مجلس، مجلسی است كه زمانش كوتاه تر باشد. يك نفر بيايد، چند مسأله واجب را برای مردم بگويد، فقه مردم را تكميل كند، منبر خوبی بر محور قرآن و اهل بيت عليهم السلام برود، مردم را تربيت كند، بعد مختصری روضه بخواند و مردم بروند.

شب احيايی كه در مفاتيح گفته است، دعای آن يك خط است. بعد قرآن روی سر بگذارد، آن نيز دعايش يك خط است. بعد «بك يا الله» است، مگر هر كدام چقدر طول می كشد؟ كه بعضی ها در شب احياء جان مردم را می گيرند. اين طول دادن ها خلاف حرف خدا و پيغمبر صلی الله عليه و آله و شريعت سهله و سمحه است.

اغتنام پنج فرصت از دست رفتنی

«يا اباذر! اغتنم خمساً قبل خمس، شبابك قبل هرمك» «3»

______________________________
(1)- من لايحضره الفقيه: 1/ 497، حديث 1426؛ «قَالَ الصَّادِقُ عليه السلام قَضَاءُ صَلَاةِ اللَّيْلِ بَعْدَ الْغَدَاةِ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ مِنْ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ الْمَخْزُونِ.»

الإستبصار: 1/ 289، باب 158، حديث 1؛ «عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَبِي يَعْفُورٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام فِي قَضَاءِ صَلَاةِ اللَّيْلِ وَ الْوَتْرِ تَفُوتُ الرَّجُلَ أَ يَقْضِيهَا بَعْدَ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ فَقَالَ لَابَأْسَ بِذَلِكَ.»

وسائل الشيعة: 4/ 273- 274، باب 56، حديث 5143- 5144؛ «جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ الْأَوَّلَ عليه السلام عَنْ قَضَاءِ صَلَاةِ اللَّيْلِ بَعْدَ الْفَجْرِ إِلَی طُلُوعِ الشَّمْسِ فَقَالَ نَعَمْ وَ بَعْدَ الْعَصْرِ إِلَی اللَّيْلِ فَهُوَ مِنْ سِرِّ آلِ مُحَمَّدٍ الْمَخْزُونِ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام جُعِلْتُ فِدَاكَ تَفُوتُنِي صَلَاةُ اللَّيْلِ فَأُصَلِّي الْفَجْرَ فَلِي أَنْ أُصَلِّيَ بَعْدَ صَلَاةِ الْفَجْرِ مَا فَاتَنِي مِنْ صَلَاةِ اللَّيْلِ وَ أَنَا فِي مُصَلَّايَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ قَالَ نَعَمْ وَ لَكِنْ لَاتُعْلِمْ بِهِ أَهْلَكَ فَيَتَّخِذُونَهُ سُنَّةً.»

(2)- سعدی.

(3)- وسائل الشيعة: 1/ 114، باب 27، حديث 285.