مرگ و فرصت ها، ص: 314

آوردن آينده ای مثبت و عاقبتی صحيح است.

در روايت ديگری از حضرت نقل می كند:

«تفكر ساعة خير من عبادة ستين سنة» «1»

اين فكر، از شصت سال عبادت بهتر است.

بين خود و باطن خودش خلوت كند، ببيند به چه برنامه مثبتی علاقمند است.

برود و جوانيش را هزينه آن برنامه مثبت كند. البته به شكلی هزينه كند كه به رشته های مثبت ديگر مثل نماز، روزه، عبادت و مجلس علم رفتن، لطمه نخورد، چون هر كاری كه مانع از عبادت خدا شود، كار ناپسندی است. هر كاری را بايد سر جای خودش بگذارد. نه افراط كند و نه تفريط. اين كه در طول سال هر شب به جلسه برود و تا نصف شب طول بكشد، اين را دين نمی پسندد.

ميانه روی در عبادت

بابی در اسلام، در روايات و فرهنگ شيعه تحت عنوان «باب الاقتصاد فی العبادة» «2» ميانه روی در عبادت است.

اينكه شبانه روز دويست ركعت نماز بخوانيم، در طول ماه، بيست روزش را روزه بگيريم، شب ها را فقط دو ساعت بخوابيم، هر شب به جلسات طولانی برويم، اين روش، روش دينی نيست. رفتن به جلسات در غير ماه رمضان (كه فصل ياد گرفتن قرآن و احكام الهی است)، در غير اين ماه، اينگونه كه از فرمايش های بزرگان دين ما، از پيغمبر تا ائمه و عالمان ربانی استفاده می شود، حداقل هفته ای يك بار، آن هم شركت در جلسه ای كه انسان را به مسائل دين آگاه كند، نه اين كه چند ساعت برود، يا شعر بخواند، يا شعر بشنود، چند ساعت سينه بزند كه از گوشه و كنار سينه اش خون راه بيافتد، و ذره ای به معرفت او اضافه نشود اين فرهنگ، فرهنگ دين نيست.

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 66/ 292، باب 37، حديث 23.

(2)- الكافی: 2/ 86 (باب الاقتصاد فی العباده)؛ بحار الأنوار: 68/ 209، باب 66 (الاقتصاد في العبادة و المداومة عليها و فعل الخير و تعجيله و فضل التوسط في جميع الأمور و استواء العمل)؛ وسائل الشيعة: 1/ 108، باب 26 (باب اسْتِحْباب الِاقْتِصَادِ فِي الْعِبَادَةِ عِنْدَ خَوْفِ الْمَلَل)؛ مستدرك الوسائل: 1/ 144، باب 24 (باب اسْتِحْباب الِاقْتِصَادِ فِي الْعِبَادَةِ عِنْدَ خَوْفِ الْمَلَلِ).