فارسی
جمعه 10 فروردين 1403 - الجمعة 18 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

مرگ و فرصت ها، ص: 203

خداوند در قرآن می فرمايد: به خاطر اين كه وقتی وارد قيامت می شوند، پرونده خود و ديگران را می بينند، بهشت و جهنم را می بينند، تازه يادشان می آيد كه فرصت های الهی را از دست دادند و از آنها چيزی باقی نمانده است.

خدا به همه فرصت هايی می دهد؛ فرصت عمر، جوانی، زيبايی، ازدواج، علم، كار، كوشش و عبادت. وقتی در قيامت می بيند كه تمام فرصت ها نابود شده است، دچار اندوه فراوانی می شود كه علاج نمی شود، چون علاجش به اين است كه دوباره فرصت ها را به انسان برمی گردانند تا با آنها تجارت كند و سود قيامتی به دست بياورد. ولی افسوس می خورد كه چرا آن فرصت ها ديگر برنمی گردد؟ چون بنا نيست كه برگردانند. از ابتدا نيز بنابر اين بوده كه فرصت ها يك بار به مردم داده شود.

تنهايی گنهكار در قيامت

قرآن می فرمايد: در كنار اين اندوه و حسرت و گريه و ناله و داد و فرياد، شفاعت شفاعت كنندگان شامل او نخواهد شد. رحمت خدا به داد او نمی رسد و در صحرای محشر، تنها خواهد بود:

«لا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ» «1»

اين جمله در قرآن تكرار شده است. دانشمندان عرب می گويند: تركيب ادبی اين آيه با اين سياق، اگر حرف نفی مثل «لا و ما» روی كلمه نكره بيايد، مثلًا معنای آن عام است كلمه بدون «الف و لام»، چون عرب، كلمات «الف و لام» دار را معرفه، يعنی چيز شناخته شده می گويد، وقتی «الكتاب» می گويد، مخاطب می فهمد كه اين چه كتاب است. اما اگر گوينده بگويد: «كتاب» هيچ كس نمی داند چه كتابی را

______________________________
(1)- بقره (2): 48؛ «و از روزی پروا كنيد كه نه كسی از كسی عذابی را دفع می كند، و نه از كسی شفاعتی می پذيرند، و نه از كسی [در برابر گناهانش ] فديه و عوضی می گيرند، و نه [برای رهايی از آتش دوزخ ] ياری می شوند.»




پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^