حلال و حرام مالی، ص: 406

می زدم، عربده می كشيدم. اما چند سال قبل، در اوج شرارت، من و دوستم، تصميم گرفتيم كه در بالاترين شب احياء، كه شب بيست و سوم ماه مبارك رمضان است، در مجلس شما شركت كنيم.

گفت: ما به مراسم شما آمديم، وقتی احيا تمام شد، دو نفری برگشتيم، اما چشم ما از اشك به ما مهلت نمی داد. تا صبح را بيدار مانديم. بعد از بيست سال، اولين باری بود كه صبح نماز را خوانديم و روزه گرفتيم، اما در حرم حضرت رضا عليه السلام بگويم كه تمام نمازهای نخوانده را خوانديم و تمام روزه هايی را كه خورده بوديم، گرفتيم؛ يعنی در عبادت ظاهراً بدهكار نيستيم.

آن جاهايی كه بايد می رفتيم كه حلاليت بطلبيم، رفتيم و از مردم حلاليت طلبيديم. بعد دو نفری با هم آمديم طلبه شديم و در قم درس خارج فقه می خوانيم. ماه رمضان، محرم و صفر در عين اين كه در درون خود شرمنده ايم، به تبليغ می رويم و اگر منبر ما اثری دارد، از خداست.

«از تو حركت، از خدا بركت». تصميم بگيری كه به طرف پاكی بروی، معشوق خدا می شوی:

«اذا احبّ الله عبداً ألهمه العمل بثمان خصال»

من اين هشت خصلت را می شمارم.

چشم پوشی از حرام

اين اولی چقدر عامل پاكی و پاك ماندن و با ارزش است كه پروردگار عالم مخصوصاً در سوره نور آورده، «1» چون می شد آيه را در سوره ديگری ببرد، اما در

______________________________
(1)- نور (24): 30؛ «به مردان مؤمن بگو: چشمان خود را [از آنچه حرام است مانند ديدن زنان نامحرم و عورت ديگران ] فرو بندند، و شرمگاه خود را حفظ كنند، اين برای آنان پاكيزه تر است، قطعاً خدا به كارهايی كه انجام می دهند، آگاه است.»