ترجمه نهج البلاغه، ص: 98

گيرنده و ياور است، همين بس كه قرآن در قيامت احتجاج كننده و مخاصمه گر است.

من شما را به تقوای الهی سفارش می كنم كه شما را به سبب آنچه بيم داده جای عذری نگذاشته، و حجت را با راه روشنی كه پيش پای شما نهاده تمام كرده، و شما را از دشمن نابكاری بر حذر داشته كه پنهانی در سينه ها نفوذ می كند، و مخفيانه در گوشها سخن می گويد، پس انسان را گمراه كرده به تباهی می كشد، و وعده می دهد و در آرزوها می افكند، وگناهان بسيار زشت را آرايش داده، و معاصی كبيره هلاكت بار را ناچيز جلوه می دهد، تا به تدريج قرين خود را بفريبد، و گروگانش را به قيد طاعت خود در آورد، آن وقت آنچه را آراسته بود انكار می كند، و آنچه را آسان جلوه داده بود بزرگ شمرد، و از آنچه ايمن نموده بود بترساند.

و از اين خطبه است در چگونگی آفرينش انسان

يا اين انسانی كه خداوند او را در تاريكيهای رحم، و غلاف پوشاننده بدين صورت ايجاد كرد: نطفه ريخته شده، و خون بسته صورتبندی نشده، و جنين در رحم و طفل شيرخوار، و كودك و نوجوان. آن گاه برای او قلبی حافظ، و زبانی گويا، و چشمی بينا قرار داد، تا بفهمد و پند گيرد، و از گناه خودداری كند. ولی چون به حد كمال رسيد، و قامتش آراسته شده، به حال غرور و كبر از مدار حق گريخت، و بی باك و گمراه گشت، با دلْوِ هوا و هوس آب كشيد، برای رسيدن به دنيا كوشش بسيار كرد، در هر لذت و خوشی گام نهاد، هر چه به نظرش رسيد عمل كرد، احتمال اينكه به بلا و ناكامی دچار شود نداد، و از هيچ گناهی پروا نكرد، پس در غفلت و گمراهی عمرش را تمام كرد، و مدتی اندك در گناهان خود به سر برد، در برابر نعمت های خدادادی سودی عايد خود ننمود، و به آنچه واجب بود اعتنا