حكمت 415

و آن حضرت در وصف دنيا فرمود: دنيا می فريبد و زيان می زند و می گذرد.

خداوند دنيا را به عنوان پاداش برای اوليائش، و كيفر برای دشمنانش نپسنديد.

اهل دنيا چون كاروانند كه در اثنای فرود آمدن، كاروانسالارشان فرياد برمی دارد كه كوچ كنند.

حكمت 416

به فرزندش حسن عليه السلام فرمود: پسرم! چيزی از دنيا را برای بعد از خود مگذار، زيرا برای يكی از دو نفر خواهی گذاشت: يا كسی كه مال را در طاعت خدا به مصرف خواهد رساند، پس او سعادتمند می شود به چيزی كه تو به خاطر آن بدبخت شده ای. يا كسی كه آن را در معصيت حق خرج خواهد كرد، پس زيانكار گشته ای به سبب آنچه برای او فراهم آوردی، و وی را بر معصيت خدا كمك كردی. و هيچ كدام از اين دو نفر شايسته نيستند كه آنها را بر خود مقدّم بداری. اين سخن به صورتی ديگر هم روايت شده و آن اين است:

اما بعد، آنچه از دنيا در اختيار توست پيش از تو مالكی داشته، و پس از تو به مالكی ديگر می رسد، و تو برای يكی از اين دو نفر جمع می كنی: كسی كه با فراهم آورده ات به طاعت خدا برمی خيزد، پس خوشبخت گشته به آنچه كه تو به آن بدبخت شده ای، يا كسی كه آن را در معصيت خدا خرج می نمايد، پس زيانكار شده به آنچه كه تو برای او جمع كردی. هيچ كدام از اين دو نفر سزاوار نيستند كه بر خود مقدم نمايی، و نه اينكه به خاطر او بر پشت خود بار گذاری. پس برای كسی كه از دنيا رفته رحمت خدا را، و برای آن كه مانده رزق پروردگار را اميدوار باش.

حكمت 417

كسی در محضر گفت: «اسْتَغْفراللَّه» فرمود: مادرت به عزايت بنشيند، می دانی استغفار چيست؟ استغفار مقام مردم بلندمرتبه است، و آن نامی است كه آن را شش معناست: اول پشيمانی از گناه انجام گرفته، دوم تصميم بر ترك گناه در آينده،