ترجمه نهج البلاغه، ص: 497

توست بر تو پيشی نگيرد، و زورمندی نيست به آن بر تو غالب نشود، و آنچه برای تو مقدّر شده از رسيدن به تو تأخير نكند.

اين كلام پيش از اين در همين باب گذشت، ولی در اينجا روشن تر و مشروح تر است، به اين خاطر بر قاعده ای كه در ابتدای كتاب مقرر شده تكرار كرديم.

حكمت 380

و آن حضرت فرمود: بسا روی آوردنده به روزی كه آن روز را شب نكند، و بسا كسی كه در اول شب مورد غبطه مردم بود و آخر شب عزاداران بر او گردآمدند.

حكمت 381

و آن حضرت فرمود: سخن را تا نگفته ای در بند توست، چون گفتی تو در بند آنی، پس زبانت را چون طلا ونقره ات حفظ كن، چه بسا، كه يك كلمه، نعمتی را از بين برده و عذابی را پيش آورده.

حكمت 382

و آن حضرت فرمود: آنچه را نمی دانی مگو، بلكه هرچه را هم می دانی به زبان نياور، كه خداوند پاك برنامه هايی را بر اندامت واجب نموده كه در قيامت به همانها بر تو احتجاج خواهد كرد.

حكمت 383

و آن حرضت فرمود: برحذر باش كه خداوندت در معصيتی ببيند، و از طاعتش غايب بنگرد، كه از زيانكاران خواهی بود. چون توانا شدی بر طاعت حق توانا باش، و وقتی ناتوان گشتی از معصيت خدا ناتوان باش.

حكمت 384

و آن حضرت فرمود: ميل به دنيا به آنچه كه از تحوّلات آن می بينی جهل است.

و كوتاهی كردن از عمل نيك وقتی به ثوابش مطمئن باشی غَبن است. و اعتماد به هر كس پيش از امتحان او عجز است.

حكمت 385

و آن حضرت فرمود: در پستی دنيا نزد خدا همين بس كه او را جز در آن معصيت نكنند، و برای رسيدن به رحمتش راهی جز ترك آن وجود ندارد.

حكمت 386

و آن حضرت فرمود: هر كه جوينده چيزی باشد، به تمام آن يا به قسمتی از آن می رسد.