ترجمه نهج البلاغه، ص: 492

حكمت 357

به قومی كه يكی از آنان مرده بود اين گونه تسليت گفت: اين مرگ نه به شما شروع شد، و نه به شما پايان می گيرد. رفيق شما سفر می كرد، انگار كنيد به بعضی از سفرهايش رفته، اگر به شما برگشت كه خوب، وگرنه شما به سوی او می رويد.

حكمت 358

و آن حضرت فرمود: ای مردم، بايد خداوند شما را به هنگام نعنت در ترس بيند به همان صورت كه در بلا هراسان می نگرد، چرا كه به هر كس نعمت وسيع بخشيده شود و آن را مقدمه كيفر تدريجی به حساب نياورد از برنامه ترسناكی خود را ايمن دانسته، و كسی كه زندگی بر او تنگ گرفته شده و او آن را امتحان نداند پاداشی را كه به آن اميد می رفت ضايع نموده.

حكمت 359

و آن حضرت فرموده: ای اسيران هوا و هوس، آرزوها را كوتاه كنيد، زيرا مردم دلبسته به دنيا را جز صدای دندانهای حوادث از اين دنيا نمی ترساند، ای مردم، خودتان عهده دار ادب كردن خود شويد، و نفس را از جرأت بر عادات هلاك كننده بازگردانيد.

حكمت 360

و آن حضرت فرمود: به سخنی كه از كسی صادر می شود تا جايی كه برای آن محمل خير می يابی گمان بد مبر.

حكمت 361

و آن حضرت فرمود: هر گاه تو را به خداوند حاجتی باشد دعای خود را با صلوات بر پيامبر صلی الله عليه و آله آغاز كن، سپس حاجت بخواه، كه خداوند كريم تر از آن است كه از او دو حاجت بخواهند، يكی را جواب دهد و ديگری را منع نمايد.

حكمت 362

و آن حضرت فرمود: كسی كه آبروی خود را خواهد بايد گفتگوهای لجاجت آميز را رها نمايد.

حكمت 363

و آن حضرت فرمود: شتاب ورزيدن پيش از امكان، و كندی نمودن بعد از فرصت از حماقت است.

حكمت 364

و آن حضرت فرمود: از آنچه پيش نيامده پرسش مكن، كه تو را در آنچه هست