ترجمه نهج البلاغه، ص: 488

آن كه فريبتان داد به شما ضرر زد. [گفتند: چه كسی آنان را فريفت ای اميرالمؤمنين؟] فرمود: شيطان گمراه كننده، و نفس امّاره به سوء آنان را به آرزوها فريفت، ميدان معصيت را برای آنان گسترد، پيروزی را به آنان وعده داد، و به آتششان درانداخت.

حكمت 324

و آن حضرت فرمود: از نافرمانی خدا در خلوتها پروا كنيد، كه بيننده همان حكم كننده است.

حكمت 325

[وقتی خبر شهادت محمّد بن ابوبكر به او رسيد، آن حضرت فرمود:] اندوه ما بر او به اندازه خوشحالی دشمنان به اوست، با اين تفاوت كه آنها دشمنی را از دست دادند، و ما دوستی را.

حكمت 326

و آن حضرت فرمود: عمری كه خداوند فرزند آدم را در آن معذور داشته شصت سال است.

حكمت 327

و آن حضرت فرمود: آن كه گناه بر او پيروز شد به پيروزی نرسيد، و كسی كه با بدی غلبه كند در حقيقت مغلوب است.

حكمت 328

و آن حضرت فرمود: خداوند روزی تهيدستان را در ثروت اغنيا واجب نموده، تهيدستی گرسنه نماند جز با منع ثروتمند، و خداوند والامقام گرسنگی فقيران را از ثروتمندان بازخواست خواهد كرد.

حكمت 329

و آن حضرت فرمود: بی نيازی از عذر، از عذر موجّه ارجمندتر است.

حكمت 330

و آن حضرت فرمود: كمترين حقّی كه برای خدا بر عهده شماست اين است كه به نعمتهايش بر گناه ياری نخواهيد.

حكمت 331

و آن حضرت فرمود: خداوند سبحان طاعت را در وقتی سست اراده ها از آن كوتاهی كنند غنيمت زيركان قرار داد.

حكمت 332

و آن حضرت فرمود: حاكمان پاسبانان خداوند در زمين اند.