ترجمه نهج البلاغه، ص: 486
خداست از آنچه در دست خود دارد بيشتر باشد.
حكمت 311
وقتی حضرت به جانب بصره آمد، انس بن مالك را به سوی طلحه و زبير فرستاد تا سخنی را كه درباره آنان از پيامبر صلی الله عليه و آله شنيده بود به يادشان آورد. انس از مأموريت سرباز زد و خدمت امام آمد و گفت: آن سخن را از ياد برده ام. فرمود:
اگر دروغ می گويی خداوند تو را به سپيدی درخشانی دچار كند كه عمامه آن را نپوشاند. يعنی بيماری برص. انس چهره اش به آن بيماری مبتلا شد، و بعد از بن كسی او را جز با نقاب نديد.
حكمت 312
و آن حضرت فرمود: دلها را نشاطی و ملالی است، اگر نشاط روی آورد آنها را به مستحبّات واداريد، و اگر ملالت دست داد به برگزاری واجبات اكتفا كنيد.
حكمت 313
و آن حضرت فرمود: خبر آنچه پيش از شما و بعد از شماست، و نيز دستور زندگی شما در قرآن است.
حكمت 314
و آن حضرت فرمود: سنگ را به همان جا كه از آن برآمده برگردانيد، چرا كه شر را جز شرّ دفع نمی كند.
حكمت 315
آن حضرت به دفتردارش عبيداللَّه بن ابی رافع فرمود: دواتت را ليقه بگذار، زبانه قلمت را دراز كن، ميان سطرها را گشاد گير، و حروف را نزديك هم قرار ده، كه اين روش به زيبايی خط شايسته تر است.
حكمت 316
و آن حضرت فرمود: من پيشوای مؤمنينم، و ثروتْ پيشوای بدكاران.
يعنی اهل ايمان مرا پيروی می كنند، و بدكاران دنبال ثروتند، چنانكه زنبوران از يعسوبشان كه پيشوای آنهاست پيروی می نمايند.
حكمت 317
بعضی از يهود گفتند: هنوز پيامبرتان را دفن نكرده بوديد كه درباره اش دچار اختلاف شديد! فرمود: ما نسبت به آنچه از او رسيده بود اختلاف كرديم نه درباره شخص او، ولی شما هنوز پايتان از آب دريا خشك نشده بود كه به پيامبرتان گفتيد:
