ترجمه نهج البلاغه، ص: 480

دنيا كار كند، كه او را دنيايش از آخرتش بازدارد، او بر تهيدستی بازماندگانش می ترسد و بر تنگدستی خود ايمن است، از اين رو عمرش را برای سود ديگران از دست می دهد. و عاملی كه در دنيا برای بعد از دنيا عمل می كند، و بی آنكه خود را به زحمت اندازد بهره او از دنيا به او می رسد، بنابر اين هر دو نصيب را به دست آورده، و هر دو دنيا را مالك شده، و نزد خداوند آبرومند گشته، حاجتی را از خدا نخواهد كه روا نگردد.

حكمت 270

گفته اند: در زمان حكومت عمر بن خطاب از زينت كعبه و فراوانی آن سخن به ميان آمد، گروهی پيشنهاد كردند اگر آن را بفروشی و ارتش مسلمانان را تجهيز كنی ثوابش بشتر است، كعبه را به زينت چكار؟ عمر به اين مسأله تصميم گرفت، و از اميرالمؤمنين عليه السلام پرسيد، حضرت فرمود:

قرآن بر پيامبر صلی الله عليه و آله نازل شد و اموال چهار نوع بود: اموال مسلمانان كه آن را ميان ارث بران بر اساس قرآن تقسيم كرد. و غنيمت جنگی كه آن را بر مستحقان قسمت فرمود. و خمس كه خداوند آن را در جايی كه بايد قرار داد. و صدقات كه خداوند آن را در مصرفهای معيّنش مقرر فرمود. در آن روز كعبه را زيور و زينت بود، و خداوند آن را به صورتی كه بود گذاشت، البته از روی فراموشی رها نكرد، و جايش بر خدا پنهان نبود، تو هم آن را همان جا كه رسول خدا صلی الله عليه و آله قرار داده اند بر جای خود بگذار.

عمر گفت: اگر تو نبودی ما رسوا می شديم. و زينت كعبه را به حال خود گذاشت.

حكمت 271

روايت شده: دو مرد را به حضورش آوردند كه از بيت المال دزدی كرده بودند: يكی از آن دو نفر بنده ای بود از بيت المال، و آن ديگری غلام مردم.

فرمود: اين عبد از بيت المال است و او را حدّی نيست، مال خداوند برخی از آن