ترجمه نهج البلاغه، ص: 469

حكمت 227

حضرت را از ايمان پرسيدند، فرمود: ايمان شناخت به دل، اقرار به زبان، و عمل به اندامهاست.

حكمت 228

و آن حضرت فرمود: آن كه به خاطر دنيا غمناك شد بر قضاءِ خداوند خشمگين شده. و هر كس از مصيبتی كه به او رسيده شكايت كند از پروردگارش شكايت كرده. و هر كه ثروتمندی را به خاطر ثروتش فروتنی نمايد دو سوم دينش از دست رفته. و هر كس قرآن را قرائت نموده و مرده و وارد آتش گشته از كسانی است كه آيات خدا را مسخره گرفته. و هر كس دلش به عشق دنيا شيفته شد دلش به سه چيز دنيا خواهد چسبيد: اندوهی كه او را رها نكند، و حرصی كه او را ترك ننمايد، و آرزويی كه آن را درنيابد.

حكمت 229

و آن حضرت فرمود: انسان را پادشاهی با گنج قناعت، و نعمت با حسن خلق كافی است. حضرت را از قول خداوند عزّوجلّ: «بنده شايسته را حيات پاكيزه دهيم» پرسيدند، فرمود: حيات پاكيزه قناعت است.

حكمت 230

و آن حضرت فرمود: با كسی كه رزق به او روی كرده شريك شويد، چرا كه اين شركت به حصول توانگری سزاوارتر، و به روی آوردن بهره شايسته تر است.

حكمت 231

در معنای قول خداوند عزّوجلّ: «خداوند به عدل و احسان امر می كند» فرمود عدلْ انصاف، و احسانْ بخشش افزونتر است.

حكمت 232

و آن حضرت فرمود: كسی كه با دست كوتاه ببخشد، با دست بلند بخشيده می شود. مؤلف: توضيح اين قطعه اين است كه انسان آنچه را از مال خود در راه خير و نيكوكاری انفاق می كند اگر چه اندك باشد خداوند جزايش را بر آن اندك بزرگ و بسيار قرار می دهد. دو دست در اين جا عبارت از دو نعمت است، ولی بين نعمت عبد و نعمت حق فرق گذاشته، نعمت عبد را كوتاه، و نعمت حق را بلند مطرح نموده، چرا كه نعمت حق هميشه چند برابر نعمت خلق است. و نعمتهای