ترجمه نهج البلاغه، ص: 467

حكمت 205

و آن حضرت فرمود: هر ظرفی به آنچه در آن می ريزند تنگ می شود، غير ظرف علم كه به علم وسعت گيرد.

حكمت 206

و آن حضرت فرمود: اول پاداشی كه بردبار از بردباريش می برد آن است كه مردم در مقابل جاهل يارش می شوند.

حكمت 207

و آن حضرت فرمود: اگر بردبار نيستی خود را به بردباری وادار، چرا كه كم است كسی خود را شبيه قومی كند و از زمره آنان نشود.

حكمت 208

و آن حضرت فرمود: كسی كه خود را محاسبه كرد سود برد، و هر كه از خود بی خبر ماند زيان ديد، و آن كه ترسيد ايمنی يافت، و هر كه عبرت گرفت بينا شد، و هر كه بينا شد فهميد، و هر كه فهميد دانست.

حكمت 209

و آن حضرت فرمود: دنيا بعد از چموشی همچون بازگشت مهربانانه شتر سركش بر فرزند خويش به ما باز می گردد. و در پی اين گفتار اين آيه را تلاوت فرمود:

«می خواهيم بر آنان كه در زمين ضعيف شمرده شدند منّت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان گردانيم».

حكمت 210

و آن حضرت فرمود: خدا را بپرهيزيد پرهيز كسی كه دامن همت به كمر زده و خود را از علايق تنها نموده، و كوشش كرده و خود را به چالاكی آراسته، در مهلت عمر به راه خدا شتافته، و از ترس نابودی مهلت به عمل پيشدستی كرده، و در برگشت به جهان ديگر، و سرانجام كار، و بازگشت به حساب انديشه نموده است.

حكمت 211

و آن حضرت فرمود: بخششْ پاسبان آبروها، بردباری دهنه بند نادان، گذشتْ زكات پيروزی، از ياد بردن آن كه خيانت كرده پاداش تو، مشورت عين هدايت است. آن كه مستبد به رأی شد خود را به خطر انداخت. شكيبايی رد كننده سختی ها، و بی صبری ياری كننده زمانه بر جفاست. شريفترين ثروت ترك آرزوست. چه بسا عقلی كه به دست هوا حاكم اسير است. حفظ تجربه از توفيق،