حكمت 199

و آن حضرت درباره اوباش فرمود: اينان كسانی هستند كه چون گرد آيند پيروز شوند، و چون پراكنده گردند شناخته نشوند. گفته شده: امام فرمود: اينان كسانی هستند كه چون گرد آيند زيان رسانند، و چون متفرق شوند منفعت دهند. گفتند:

زيان گرد آمدنشان را فهميديم، سود پراكندگی آنان چيست؟ فرمود: اهل كار به كار خود باز می گردند و مردم از آنان بهره مند می شوند، مانند بازگشت بنّا به ساختمان و بافنده به محلّ بافت، و نانوا به نانوايی.

حكمت 200

جنايتكاری را به محضر امام آوردند كه اوباش همراه او بودند، فرمود: خوش مباد صورتهايی كه جز نزد هر كار زشتی ديده نمی شوند.

حكمت 201

و آن حضرت فرمود: با هر انسانی دو فرشته است كه او را حفاظت می كنند، و چون مقدّرات الهی فرا رسد او را با سرنوشتش وامی گذارند، همانا مدت حيات انسان محافظی است استوار.

حكمت 202

و آن حضرت فرمود: وقتی طلحه و زبير به او گفتند با تو بيعت می كنيم به شرط اينكه در حكومت با تو شريك باشيم، فرمود: نه، ولی در قدرت و ياری دادن شريك، و در ناتوانی و خستی كمك باشيد.

حكمت 203

و آن حضرت فرمود: ای مردم، خدا را بپرهيزيد كه اگر حرف زديد می شنود، و اگر نهفته داريد می داند. و بر مردنی پيشی جوييد كه اگر از آن فرار كرديد شما را دريابد، و اگر بايستيد شما را بگيرد، و اگر فراموشش كنيد شما را به ياد آورد.

حكمت 204

و آن حضرت فرمود: كسی كه سپاس نيكی ات را به جا نياورَد تو را در نيكی كردن بی رغبت نكند، چرا كه سپاست را كسی به جا می آورد كه از آن نيكی بهره نبرد (خدا)، و تو از سپاس سپاسگزار بيش از آنچه كفران كننده نعمت از بين برده به دست می آوری، «و خداوند نيكوكاران را دوست دارد».