ترجمه نهج البلاغه، ص: 450
محمّد دور باشد، و دشمن محمّد صلی الله عليه و آله كسی است كه خدا را نافرمانی نمايد هر چند قرابتش به آن حضرت نزديك باشد.
حكمت 97
[آن حضرت شنيد كه مردی از حروريّه (خوارج) به نماز شب و خواندن قرآن مشغول است، فرمود:] خواب بر يقين بهتر از نماز در شك است.
حكمت 98
و آن حضرت فرمود: خبری را كه شنيديد نگهداری كنيد نگهداری با عمل نه نگهداری با نقل كردن، كه راويان دانش بسيار، و رعايت كنندگان آن اندك اند.
حكمت 99
[آن حضرت شنيد مردی كه می گويد: «انا للَّه وانّا اليه راجعون» فرمود:] گفتار ما «انّا للَّه» اقرار ماست به پادشاهی حق، و سخن ما «وانّا اليه راجعون» اعتراف ماست به هلاك شدنمان.
حكمت 100
[گروهی در مقابلش او را ستودند، فرمود:] پروردگارا، از من به من آگاه تری، و من به خودم از آنها داناترم، خدايا، ما را بهتر از آنچه به ما گمان دارند قرار ده، و از ما آنچه را كه خبر ندارند بيامرز.
حكمت 101
و آن حضرت فرمود: روا كردن حاجات جز به سه چيز مستقيم نشود: به كوچك شمردن آن تا نزد حق بزرگ شود، به پنهان داشتن آن تا ظاهر گردد، و به شتاب در انجامش تا برای حاجتمند گوارا شود.
حكمت 102
و آن حضرت فرمود: مردم را روزگاری آيد كه جز سخن چين مقرّب نشود، و غير بدكار خوش طبع و مقبول نيفتد، و جز منصف را ناتوان نشمارند. كمك به محتاجان را خسارت دانند، صله رحم را منّت گذارند، و بندگی را سبب برتری جويی بر مردم قرار دهند. در آن زمان حكومت به مشورت كنيزان، فرمانروايی بچه ها و تدبير خواجه سراهاست.
حكمت 103
[جامه كهنه و وصله داری بر تن حضرت ديده شد، سبب پرسيدند، فرمود:] به خاطر آن دل خاشع می شود، و نفس خوار می گردد، و اهل ايمان به آن اقتدا
